Een pandemie van LEVEN

Ik ben nu soms bang. Coronanieuws overheerst in mijn gedachten; ik kan de keren dat ik nieuwsartikelen over corona heb gelezen niet op één hand tellen. Dat komt deels door angst. Mijn man en ik hebben zelfs speciale coronawandelingen ingesteld om onze dochter niet steeds lastig te vallen met onze ‘angst’.

Gelukkig weten wij wel waar we naartoe kunnen met deze gevoelens van angst en God bepaalt mij door online prediking en muziek bij het volgende:

“Fear of death is a reminder of the soul that we were never made for temporary existence.”

Laat ‘m even tot je doordringen; angst voor de dood (bijvoorbeeld door zelf besmet te raken of een ander waar je veel van houdt te besmetten met corona), is slechts een herinnering van onze ziel dat wij nooit gemaakt zijn om tijdelijk te bestaan. Wij zijn gemaakt voor eeuwig leven!

Ik kies vaak (onbewust) voor angst. Eigenliefde noem ik dat. Wanneer mijn ego groter wordt dan Jezus in mij, wat nogal vaak gebeurt, handel ik uit angst en kom ik heel vaak van de regen in de drup.

Het is een hardnekkige coping strategie, bijvoorbeeld als ik geen waardering krijg voor wat ik doe; dan reageer ik teleurgesteld. Dat is eigenliefde, mijn ego is gekrenkt. Of wanneer iemand lof ontvangt om wat hij doet, kan ik jaloers reageren (dat ontken ik vervolgens weer in alle toonaarden, dat begrijp je) – weer die eigenliefde. Weer die angst!

En nu in coronatijd – ik raak geïrriteerd wanneer mensen onvoldoende afstand houden tijdens een wandeling of fietstocht. Ook daar zit weer angst achter. Bang om besmet te raken. Misschien nog niet eens voor mezelf als wel voor mijn schoonmoeder of ouders. (Of is dat dan toch weer eigenliefde want als ik besmet raak, kan ik niet meer naar hen toe en mis ik hun aandacht, hun liefde, hun genegenheid.)

Ik besta, maar ik leef niet.

Ik ben soms zo druk met het vasthouden aan mijn aardse bestaan dat ik vergeet dat ik gemaakt ben voor het eeuwige leven! Door vast te houden aan het aardse bestaan, verzet ik mij tegen het bestaan van de mogelijkheid tot LEVEN.

Weet je nog hoe God de mens schiep; door LEVEN in hem te blazen. Eén ADEM en er was LEVEN.

En daarom een oproep aan jou:

In plaats van je bezig te houden met de snelheid waarmee dit agressieve coronavirus zich verspreidt – door één adem – over de hele wereld, zou je je bezig moeten houden met het verspreiden van Jezus’ liefde.

Hoe gaaf zou het zijn wanneer wij allemaal mensen – al was het maar één persoon – tot LEVEND geloof brengen in HEM die ons eeuwig leven geeft.

Een pandemie van LEVEN, daar zie ik naar uit.

Anoniem