Hoe is het nu met… Jesca Hut?
‘Je kunt erg tegen de stroom in zwemmen, maar daar wordt het ook niet beter van, dus je moet maar roeien met de riemen die je hebt’, aldus de 44-jarige Jesca Hut, vrouw van Geert Jan, moeder van drie pubers en leerkracht aan de basisschool.
Toen Jesca tijdens de lockdown naar school was om online lessen te geven, zitten haar eigen kinderen op hun eigen kamer achter de laptop om hun lessen te volgen. Nu ze weer gedeeltelijk naar school mogen, zijn ze blij om even weer contact met leeftijdsgenoten te hebben.
‘In het begin van de corona-periode had ik er minder moeite mee, maar nu is de rek er meer uit. Ik wil wat meer vrijheid, uiteraard op een goede manier georganiseerd, zeker met mooi weer’, verzucht Jesca. Tegelijkertijd ziet ze ook hoe gezegend ze zijn met hun huis, tuin en omgeving: ’Je zult maar op een flatje 11-hoog zitten.’
Wat ze niet mist, zijn de verplichtingen en het “zogenaamde sociale gedrag” van drie zoenen en het knuffelen. ‘Maar als alles weer normaal is en het weer mag, ga je je natuurlijk wel afvragen met wie je wel en met wie je niet wilt knuffelen. Dat kan ongemakkelijk gaan voelen.’
Ze mist wél de spontane dingen. ‘Als je nu iets van plan bent, mag dat niet vanwege het virus. Je moet overal over nadenken. Er zijn steeds dingen die je belemmeren om bepaalde plannen uit te voeren.’ Ook het spontane contact met mensen mist ze en het niet vol in aanbidding in de kerk kunnen staan te zingen, ervaart ze ook als een groot gemis.
Overigens heeft ze alle bewondering voor wat er allemaal op touw wordt gezet door de gemeente. Zo is ze blij dat de kinderen weer naar de Reflect-kringen kunnen, met inachtneming van de corona-maatregelen en geniet ze van alles wat de Stadskerk op de social media plaatst.
Zelf is ze in de gemeente actief in het kinderwerk en ook zijn Geert Jan en zij community- en introkringleiders. Nu dat wegvalt, ontdekt ze dat deze activiteiten een stok achter de deur waren voor haar eigen verdieping. Ze heeft er nu moeite mee om de stilte met God op te zoeken. ‘Ik heb ook andere mensen nodig om daar samen in op te trekken en vind het lastig om dat in m’n eentje te doen. Dat voelt eenzaam. Ik zie dat als een strijd; enerzijds word je opgeslokt door dingen die moeten gebeuren, anderzijds heb je meer tijd doordat je minder verplichtingen hebt.’
‘Maar het geloof is wel rotsvast aanwezig’, zegt ze. ‘En van angst is nooit echt sprake geweest. Een paar mensen in mijn omgeving hebben het virus gehad en dan denk je: Oké wat zijn de consequenties…, maar aan de andere kant ben ik dan ook weer heel nuchter. Ik las laatst een quote op Facebook die me heeft geraakt, besluit ze: “Je durft pas te vertrouwen op het anker als je de angst van de storm ook hebt ervaren.” Dat vind ik passen bij de spreuk dat de Heer geen kalme reis, maar wel een behouden aankomst heeft beloofd.’
Interview door: Gerry Buitenwerf
Wil je ook je verhaal delen? gebuitenwerf@live.nl