Hoe is het nu met… Jacomien Bouwman?
‘Het kinderkamp van groep 8 was een feestje. En mijn vreugde is weer terug’, vertelt Jacomien Bouwman. Ze heeft een moeilijke tijd achter de rug en moet nog steeds haar grenzen bewaken om de vreugde te behouden.
In het eerste halfjaar van het corona- virus ging het goed met haar en haalde ze ook veel energie uit haar werk. Ze houdt van organiseren en kan dat in haar werk goed kwijt.
In de tweede lockdown veranderde alles: alle plannen die ze had bedacht, gingen niet door en als ze met een alternatief kwam, veranderden de maatregelen zo, dat dat ook geen doorgang kon vinden.
Ze haalde totaal geen energie meer uit haar werk en in haar gezin met vijf kinderen vond ze ook niet de rust om op adem te komen. Jacomien kreeg geen burn-out, maar een bore-out. Ze werd erg vermoeid, kon geen prikkels meer aan en zocht hulp bij een coach. In haar werk kon ze niks, thuis kon ze wel dingen doen, het hardlopen ging prima en het leiden van de community -wat ze samen met haar man doet- ook. Daar haalt ze veel energie uit.
In december kregen haar man en zijzelf corona. Ze gingen samen in quarantaine in hun slaapkamer en de twee tieners runden het huishouden en zorgden voor de andere kinderen, wat hen uitstekend afging. GertJan en Jacomien lagen beide een week op bed met griepklachten. Na een week was Jacomien er weer, Gert Jan heeft er langer over gedaan om te herstellen, had last van benauwdheidsklachten en was na 4 maanden weer op conditie. Toen ze na vijf dagen uit isolatie zouden, werden de kinderen getest en bleek het oudste kind dat hen verzorgde, eveneens corona te hebben, zodat de quarantainetijd met vijf dagen werd verlengd.
Pittige tijden dus en nog is Jacomien niet helemaal de oude in die zin dat ze nog in het leerproces zit van het bewaken van haar grenzen en rust en ruimte voor zichzelf in haar leven moet zien in te passen. Dat laatste valt niet mee, omdat ze een zorgzaam type is, graag de controle in handen houdt en rust ‘best lastig’ vindt, omdat ze dan denkt dat ze heeft gefaald en niks heeft betekend.
Ze heeft dan ook de nodige worstelingen doorgemaakt. In onderstaand gedicht dat ze schreef ze in de corona-tijd beschrijft ze haar worsteling en haar wandel met God:
Afstand
Hoe bereik je nabijheid als er afstand is,
afstand van diegene die jou zo mist.
Niet even knuffelen, even aanraken,
niet samenwerken aan de meest simpele zaken.
Hoe bereik je nabijheid als je afstand voelt,
in een woord, ongezegd, een blik, onbedoeld.
Afstand die niet te overbruggen lijkt,
en de stilte die al zo lang zwijgt.
Hoe bereik je nabijheid als je afstand ervaart,
en in je hart de afwijzing en eenzaamheid bewaart.
Afstand die alles onderuit lijkt te halen,
en je gedachten blijft bepalen.
Hoe bereik je nabijheid als de afstand je toeschreeuwt,
je hart versteent, ondergesneeuwd.
Afstand die je uit lijkt te lachen juist vandaag,
en steeds antwoord lijkt te geven op dezelfde vraag.
En toch weet ik dat ik samen met U alle afstand kan laten verdwijnen,
want zelfs van zo ver weg daarboven,
kunt U opnieuw mijn leven doorschijnen,
mij opnieuw aanraken en omkeren, ondersteboven.
En niet alleen voor mij, hier maar zo even,
maar juist voor die ander,
waarbij afstand zo’n grote rol lijkt te spelen.
Heer, kom, doorbreek en verander.
En leer mij juist in al die afstand om mij heen,
te doen wat U ooit deed eenzaam en alleen.
U overbrugde afstand door te knielen, uw knieën te buigen,
zodat een ander geheeld, hersteld opnieuw kan leren juichen.
Dus te midden van deze korte periode van afstand,
weiger ik afstand dichterbij te laten komen,
en zal ik buigen; knielend, vastgehouden door Uw hand.
uw Nabijheid opnieuw volop laten stromen,
in mijn eigen hart maar ook in die van
diegene ver weg en nabij,
want zelfs op afstand komt U Dichterbij!
Jacomien Bouwman
In september gaat ze weer uitgerust en opgeladen twee dagen per week werken met kinderen in de Stadskerk. Daar fleurt ze helemaal van op!