Ik word stil als ik alleen al kijk naar de wereld die Hij heeft geschapen

Ik word stil als ik alleen al kijk naar de wereld die Hij heeft geschapen. Zo’n machtige Schepper, zo’n heilige Heer van hemel en aarde mag ik gewoon “Vader” noemen.

Recycling
Vanochtend las ik in een regionaal dagblad dat ergens een luiercontainer is geplaatst. Het is de bedoeling dat de ouders de vieze luiers van hun baby naar zo’n container brengen. Vandaar gaan ze naar een ‘Knowaste-fabriek’ die ze gaat recyclen en er dus iets anders van maakt. Van oud materiaal wordt middels ingewikkelde technische processen iets anders gemaakt en dat heet dan recycling. Op deze manier blijft het materiaal in de kringloop wat goed is voor het milieu en kosten bespaart. Zo kan het gebeuren dat je je volgend jaar wast met een washandje dat is gemaakt van recyclede luiers. Raar idee natuurlijk, maar toch wel goed dat er weer iets gedaan wordt met dingen die anders weggegooid worden.

Vroeger gebeurde dat ook, alleen anders: mijn moeder maakte van oude kleding weer nieuwe en deed dat zo knap, dat niemand het zag. Weggooien deed je niet, dat was zonde. Op haar creatieve manier heeft zij ons gezin heel wat geld bespaard en… we liepen er altijd keurig bij.

Nu is daar geen sprake meer van. Veel vrouwen, die weliswaar nog wel een naaimachine bezitten, zitten er nooit meer achter omdat het ze ontbreekt aan tijd of zin. De dames die nog wel naaien kopen voor een habbekrats een stofje op de markt of in de stoffenzaak en maken daar iets moois van.

Toen onze kinderen klein waren heb ik eens een dag naailes gehad van mijn moeder. Ik wilde het ook leren. Het was niet alleen goedkoper, maar de kleding die je zelf maakte was ook aparter en dat laatste sprak mij wel aan. Welgemoed nestelde ik mij dus met mam achter de naaimachine en deed zo goed mijn best dat ik ’s avonds barstende hoofdpijn had. Verder was ik niet in staat om het eenvoudige broekje, dat ik onder haar leiding had gemaakt, in mijn eentje na te maken. Ik naaide de pijpen er helemaal verkeerd in (lach niet), want van enig logisch en wiskundig inzicht was en ben ik ook nog eens gespeend.

Na deze dag heb ik de naaimachine vaarwel gezegd. Aan mij is een dergelijke activiteit niet besteed. Mijn gave is duidelijk niet het naaien, schrijven ligt me beter. Het maken van iets nieuws van oude dingen kan ik dus helemaal wel vergeten. Eigenlijk is dat raar, als ik bedenk dat ik zelf ook een gerecycled persoon ben: ik was oud en vies, net als die luiers. Ik wilde nieuw worden, deed een stap en daar was Vader. Hij nam me met al mijn viezigheid in Zijn liefdevolle armen, maakte me schoon door het kostbaar Bloed van Jezus en taadaa… Gerry was een nieuw mens geworden.

Alles werd anders: ik veranderde zelf, maar mijn talent werd ook anders door mij gebruikt. Voor mijn recycling schreef ik over van alles en nog wat en deed ik dat uitsluitend om mijn hart te kunnen luchten en om zelf te worden geëerd. Nu schrijf ik alleen over en voor Vader en wil ik maar één ding: dat nog veel meer mensen worden gerecycled en dat God wordt verheerlijkt.

Jouw gave is waarschijnlijk heel anders dan die van mij. Zeker is, dat Vader ons allemaal gaven en talenten heeft gegeven. Als jij ook gerecycled bent, zal je het ook willen gebruiken voor Hem. Vader Zelf kan alles. Ik word stil als ik alleen al kijk naar de wereld die Hij heeft geschapen. Zo’n machtige Schepper, zo’n heilige Heer van hemel en aarde mag ik gewoon “Vader” noemen. Mij rest bewondering, verwondering, dankbaarheid, liefde en een heilig ontzag.

Gerry