Dopelingen

Oscar Admiraal

Getuigenis van Oscar Admiraal, man van Irene en vader van drie kinderen die hun weg mochten vinden in hun liefde samen met God.

Ik ben dankbaar dat ik van jongs af aan gelovig ben opgevoed. Mijn ouders hebben me laten dopen en me Jezus leren kennen. Wat een zegen! Als jongvolwassene heb ik bewust mijn geloof verstandelijk beleden. Maar een echte relatie met Jezus had ik toen nog niet.

Wel had ik een relatie met Irene, mijn vrouw, die ik leerde kennen via E&R. Zij is een vredesgeschenk van God. In ons huwelijk leerde ik hoe belangrijk het is om actief aan je relatie te werken, ook met God. Samen kregen we drie kinderen en maakten we moeilijke tijden mee, waarin Gods zorg en zegen onmisbaar bleken.

Een keerpunt kwam tijdens een bezoek aan Opwekking, waar ik door de Heilige Geest Jezus werkelijk ontmoette. Daar werd een zaadje geplant. Mijn relatie met Jezus begon te groeien. Op mijn werk ontmoette ik broers die ook dicht bij Jezus leefden. Zij waren voor mij een voorbeeld en steun.

Toen in 2020 de kerken sloten, bracht God ons bij de community van de Stadskerk in Assen Noord. Wat een zegen om broers en zussen dichtbij te hebben waarmee we samen onze relatie met Jezus actief kunnen beleven – zelfs in moeilijke tijden.

In de Stadskerk heb ik mijn relatie met Jezus verder mogen verdiepen. Hij is van mijn hoofd naar mijn hart gegaan. Ik heb geleerd los te laten. Ik hoef het niet zelf te doen. Jezus heeft mij lief, en door Hem ben ik kind van God. Wat een vrijheid om te mogen zijn wie ik ben.

Jezus is mij alles: mijn redder, schuilplaats, voorbeeld, Heer. Hij droeg de straf die ik verdiende. Door Hem ben ik geliefd door de Schepper van hemel en aarde.

Daarom wil ik me laten dopen. Ik laat mijn oude leven achter in het watergraf en wil opstaan in een nieuw leven met Jezus. Mijn verlangen is om mijn relatie met Hem steeds verder te verdiepen. Ik bid dat ik daar nooit genoeg van krijg.

Ik zie uit naar wat God mij verder wil geven, om Hem te kennen, te eren en samen te Leven.

Irene Henriëtte Désiree (Irene) Admiraal-Leppink

Getuigenis van Irene Admiraal, vrouw van Oscar en moeder van drie kinderen die hun weg mochten vinden in het leven met hun liefdes samen met God. Dankbaar!

Jezus is mijn verlosser.

Hij heeft zoveel voor mij gedaan, zonder dat ik erom vroeg.

Zijn genade is een cadeau dat ik mag aannemen. Als ik dat tot me laat doordringen, word ik stil. Alles wat ik doormaak, heeft Hij al doorstaan. Hij ging mij voor.

Dankzij mijn ouders heb ik de Here God en Jezus al jong leren kennen. Zijn aanwezigheid was er altijd, maar nu is het een bewuste relatie waarin ik mag groeien. De Heilige Geest ervaren – in mezelf, in de kerk, of samen met broers en zussen – raakt me steeds weer.

Mijn geloofsreis begon al vroeg. Ik groeide op in de kerk, deed mee aan Bijbelstudie en E&R (Evangelisatie en Recreatie), waar ik ook Oscar leerde kennen. Onze relatie begon vanuit een gedeeld geloof. Samen kregen we een gezin, en al bracht dat uitdagingen, ik voelde dat God een plan had. Kerkgang was vanzelfsprekend, een rustpunt voor ons gezin.

Toch groeide er iets in mij: een verlangen naar meer diepgang/relatie.

Een weekend bij Opwekking wakkerde dat verlangen aan. De honger naar aanbidding en echte relatie met God werd sterker. We gingen samen op ontdekkingstocht en kwamen terecht bij de Stadskerk. Hier voelde het als thuiskomen. Het geloof werd tastbaarder, levendiger.

De doop is voor mij een persoonlijke stap. Ik ben als kind gedoopt en heb ook later bewust belijdenis gedaan – momenten waar ik dankbaar op terugkijk.

De geloofsdoop is een volgende stap in mijn reis. Niet om de eerdere genomen stappen weg te doen, maar om mijn geloof nu, als volwassene, bewust te belijden. De gesprekken en ontmoetingen in dit proces – soms openend, soms confronterend – maakten het duidelijker.

We zijn nu ruim vier jaar actief betrokken in de Stadskerk.

Tijdens een ‘It’s Your church’-avond (de eerste na de corona periode) werd ik diep geraakt. Toen wist ik: dit is mijn kerk.

Nu wil ik een levende bouwsteen zijn van deze kerk, onder Gods zegen.

Ik weet mij een geliefd kind van God.

Deze doop is mijn stap van overgave.

Een nieuwe fase van mijn reis met Hem.

Yasmin Bouwman

Azza Jansen

Waarom wil ik gedoopt worden? Voor mij zijn er meerdere redenen. Ik wil gedoopt worden omdat ik Jezus wil bedanken, bedanken voor Zijn steun, Zijn kracht, Zijn zegeningen en boven alles voor Zijn onvoorwaardelijke liefde die mij door zware stormen heeft geholpen. Hij heeft mij rust gegeven wanneer ik paniek had, steun en kracht wanneer ik dacht dat ik niet meer kon en onvoorwaardelijke liefde wanneer ik mezelf niet meer aan wilde kijken door onzekerheden. Zonder Jezus was ik niet waar ik vandaag de dag ben. Hij heeft mij het doorzettingsvermogen gegeven om van elke dag weer een nieuwe dag te maken, zelfs wanneer ik het niet meer zag zitten. Hij heeft mij een liefdevol huwelijk en een prachtige dochter gegeven, die nu een zusje verwacht. Hij heeft mij wilskracht gegeven, wilskracht om door te gaan waar ik zelf wilde stoppen. Ik wil gedoopt worden om dichter bij Jezus te staan, Hem te volgen. En ik wil gedoopt worden om verlost te worden van mijn zonden, mijn angsten, de negatieve gedachten over mijzelf en om rust te ervaren. Een nieuw begin, samen met Jezus.

Dick van der Laan

Ik ben Dick van der Laan, getrouwd met Elizabeth en vader van onze zoons Denzel en Sthembiso.

Al lange tijd bid ik dat ik mij volledig aan Jezus mag geven, dat de Heilige Geest steeds meer en meer in mij gaat werken en dat de Vader voor mij en mijn geliefden wil zorgen en wil blijven zorgen. Jezus is mijn redder, hij is voor mij gestorven, begraven en weer opgestaan. Hij zit aan de rechterhand van God de Vader en Hij pleit voor mij!

Vanaf 2018 ga ik samen met Elizabeth en onze zoons naar de Stadskerk. We zijn hier terecht gekomen zoals Elizabeth zojuist heeft verteld.

Ook zeiden we regelmatig, we zullen ons vast wel eens laten dopen, we willen toch graag “echt lid” van deze mooie gemeente worden.

Ik ben op een bepaalde manier christelijk opgevoed, het vrije wat veel mensen binnen de Stadskerk uitstralen dat zou ik ook wel willen. Vorig jaar de Alpha gedaan, mede om vrijer te worden, en daar rijker uit gekomen, en het was zo, Ik heb veel mooie mensen leren kennen, en ook een bepaalde zwaarte welke ik met mij mee droeg raakte ik kwijt, echt heel mooi!

Zoals de doop staat voor het begraven en daarna opstaan uit het watergraf symbool staat voor een nieuw leven met Jezus, zo wil ik mij laten dopen en het nieuwe leven met Jezus leven. Ik verlang er naar om als kind van de drie enige God zijn stem te kunnen verstaan en zijn liefde te ontvangen, te beantwoorden en door te geven.

Jezus, ik geef mij over aan u, doe uw werk met mij!!

Elizabeth van der Laan

Ik, Elizabeth, 48 jaar en bijna 25 jaar getrouwd met deze lieve kanjer die naast mij staat en trotse moeder van onze twee zoons Denzel en Sthembiso, laat mij vandaag dopen!

Als baby ben ik gedoopt en als tiener deed ik belijdenis, ik ben opgevoed met het christelijk geloof en zie God als de leider van mijn leven…. maar eerlijk is eerlijk…. dit laatste was niet altijd bewust want ik en wij ook samen hebben pittige periodes in ons leven meegemaakt, een weg met pieken en dalen.

God heeft mij vastgehouden en mijn leven geleid, dit ook een aantal jaren geleden. God wilde dat ik naar Lesbos in Griekenland ging om daar voor een week te gaan werken in het overvolle vluchtelingenkamp Moria. Ik had dit niet op een ‘wensenlijstje’ staan maar door een vraag van een vriendin die daarnaartoe zou gaan, ging het aan het rollen. Met maar een paar weken aan voorbereiding zat ik ineens in het vliegtuig, moest mijn gezin en werk loslaten en stapte in een bizarre wereld wat in de media als ‘De hel op aarde’ werd genoemd. Ik weet nog dat de duivel heel hard aan mij trok in de weken van voorbereiding, hij wilde niet dat ik ging… maar Dick en ik gingen ervoor, hij thuis en ik in kamp Moria… God was en is de leider van ons en mijn leven!

Ik mocht in kamp Moria mijn handen en voeten inzetten voor Hem, daar waar door de taalbarrière niet tot nauwelijks gecommuniceerd kon worden met de vluchtelingen en niet met hen gesproken mocht worden over God. Toch heb ik God daar mogen zien, Hij straalde door de hulpverleners de mensen tegemoet… Hij deelde daar Zijn Liefde uit.

Achteraf hoorde ik dat mensen die daar als vluchteling waren geweest tot geloof zijn gekomen… iets wat voor ons onmogelijk lijkt, deed HIJ! HALLELUJA!

Deze liefde… het onvoorwaardelijke… de lichaamstaal van de hulpverleners, niet oordelen maar door er te zijn voor ze… God die door de mensen hen toestraalt en zegt KOM!

Door deze reis en de Liefde van God die ik in ‘De hel op aarde’ zag stralen bracht ons in 2018 als gezin naar één van de Kerstnachtdiensten van de Stadskerk. We wilden meer en bezochten direct hierna de eerste ‘gewone’ dienst van 2019… wat heb ik in die dienst een tranen gehad vanwege de rake woorden die Roelof Alkema toen sprak. God geeft Liefde en werkt op Zijn manier. Wat soms ver van de werkelijkheid lijkt in onze wereld, is hoe God toch écht is!

Het bouwen aan mijn geloof en uitdelen van mijn gaven doe ik graag met deze gemeente waar we inmiddels al heel wat jaren als gastlid met z’n viertjes onderdeel van zijn. We voelen ons hier thuis.

God zegt KOM, ook tegen mij en daarom laat ik mij nu dopen.

Karlinda Markwat

Ik ben Karlinda Markwat en getrouwd met Marlon. Samen hebben we 3 kinderen. Ik ben christelijk opgevoed, als baby gedoopt en heb mijn geloof nooit losgelaten. Het was goed en we voelden ons betrokken bij de gereformeerde kerk.

Totdat wij een aantal jaren geleden voor het eerst naar opwekking gingen en we daar de Heilige Geest en de liefde van Jezus intens ervaarden. Marlon en ik bespraken dit met elkaar en ook met onze vrienden want dit gevoel wouden wij vasthouden! Zo volgden een aantal jaren opwekking, een enorme boost tijdens opwekking en langzaam ebte dit weer weg. Toen hebben we besloten om als gezin een langere tijd de Stadskerk te bezoeken om te ervaren of we hier zouden vinden wat we zochten. Sindsdien zijn we nooit meer terug geweest in onze oude gemeente.

Een half jaar geleden heeft Marlon zich laten dopen, mooi voor hem dacht ik. Maar voor mij hoefde dat nog niet zo, prima als dat over 10 jaar eens ging gebeuren, en als het niet gebeurde ook prima. Tot zondag 16 maart, ik was er ondertussen al iets nieuwsgieriger naar. Arjan deed een oproep voor de doop.. ‘nu is het wel genoeg dacht ik op een gegeven moment’, maar ergens voelde het wel alsof dit voor mij bedoeld was.

Er kwam een moment stilte tijdens het gebed en het voelde alsof mijn lijf naar voren werd geduwd. Ik deed m’n ogen nog open om te kijken of het Marlon niet was die mij een duwtje gaf. Nee die had zijn handen voor zich. Ik moest voor mij laten bidden.. overduidelijk. Laat Gods stem dan maar horen dacht ik. Mijn verhaal uitgelegd en tijdens het gebed vroeg de bidder of God tot mij wou spreken, door Zijn stem te laten horen, en Zijn stem te laten voelen in mijn hart. Op het moment dat de bidder dít zei begon mijn hart te branden. Zo warm heeft mijn hart nog nooit gevoeld.

God sprak tot mij en ik heb Zijn stem verstaan; ik wil mij vandaag laten dopen! 

Tianda Adigwe-Walters

Vandaag laat ik mij dopen als antwoord op wat Jezus in mijn leven heeft gedaan. Lange tijd voelde ik me alleen alsof ik alles zelf moest dragen. Er zat een stille eenzaamheid diep in mij geworteld. Maar stap voor stap begon mijn hart te veranderen. Mijn man bad jarenlang voor mij, en in de loop van onze relatie werd mijn hart steeds zachter.

Tijdens een kerstdienst in 2023 kwam alles samen. Een vrouw zong een lied over Jezus als de Weg, en haar stem raakte mij diep. Ik werd overmand door liefde, overweldigd zelfs. Het voelde alsof ik niet anders kon dan mij overgeven, mijn hand op te steken en het recht te zetten met God. Dat was het moment waarop Jezus mijn hart volledig won.

Sindsdien is Hij steeds dichterbij gekomen. In mijn huwelijk en gezin is er nu een nieuwe rust alsof er een extra laag liefde en verbondenheid is gekomen. We doen het nu samen met God. Als ik samen met mijn man bid, voel ik warmte, rust en aanwezigheid. Ik weet dat Jezus dichtbij is.

Jezus zegt in Matteüs 11:28: “Kom naar Mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal Ik jullie rust geven.” Hij nodigt mij uit om Zijn juk op te nemen. In Jezus’ tijd was een juk vaak dubbel: bedoeld voor twee ossen, waarbij de sterke os de last droeg en de jongere leerde meelopen. Zo ervaar ik mijn weg met Jezus. Ik draag het leven niet meer alleen. Hij loopt met mij mee, draagt mij als het nodig is, en leert mij in Zijn ritme te leven.

De doop is voor mij een zichtbaar teken van overgave. Ik wil Jezus volgen, bij Hem horen, en vrucht dragen zoals de rank die verbonden is met de wijnstok.

Mijn diepste verlangen is om Jezus steeds beter te leren kennen, Zijn liefde uit te dragen, en deel te zijn van Zijn lichaam op aarde. Zoals Hij belooft in Matteüs 18:20: “Waar twee of drie samenkomen in Mijn naam, daar ben Ik in hun midden.”

Vandaag is zo’n moment en ik ben dankbaar dat Hij in ons midden is.

Johanna van Apeldoorn

Ik ben Johanna van Apeldoorn, moeder van 2 prachtige kinderen. Ik ben opgegroeid in een actief christelijk gezin. Mijn ouders waren altijd actief betrokken bij de GKV. En later deed ik hetzelfde bij mijn eigen gemeente. Na de coronatijd voelde ik mij niet meer thuis in de GKV en ging op zoek. Na wat omzwervingen ben ik bij de Stadskerk terecht gekomen. Met de woorden : ‘Maar mam, jij houdt toch ook niet van dat ouderwetse’ Besloot ik samen met de kinderen om me bij deze gemeente aan te sluiten.

Ik heb een roerige tijd achter de rug.

Vanaf de coronatijd is eigenlijk niks gegaan zoals ik het me had voorgesteld.

Verhuisd, niet 1 keer niet 2 keer maar uiteindelijk 3 keer. Die laatste had ik zelf ook niet zien aankomen. De afgelopen 2 jaar stond in het teken van opnieuw beginnen. Mezelf hervinden. In mijn huwelijk leefde ik voor mijn kinderen en mijn man. Nu zonder man met kinderen moest ik mezelf weer vinden. Ik was mezelf kwijt geraakt en wist niet meer wat mijn dromen waren. Wist niet meer waar ik voor stond.

In deze tijd van verdriet verwerken, verwarring en boosheid is er 1 vast punt geweest.

Al vrij snel na de scheiding knielde ik voor God smeekte hem om in mijn leven te blijven en beleed ik dat ik geen dag van mijn leven zonder hem verder wilde leven. En Hij was er bij. Hij liet mij keer op keer weten. Je bent geliefd, mijn plan met jou staat vast, ik heb je geluk voor ogen. Na mijn huwelijk heb ik mij geen moment eenzaam gevoeld. Oké er was 1 moment, maar juist op dat moment sprak God rechtstreeks in mijn hart. ‘Je bent mijn geliefde kind’

Nu mag ik vooruitkijken en ik zie een leven met, voor en door Jezus. Ik wil opnieuw beginnen, maar dan ook helemaal. Deze doop is een markeerpunt, Opstaan in een nieuw leven het oude leven achter me laten, Jezus volgen. Mijn kinderen daarin voorleven en Zijn liefde uitstralen naar de buitenwereld. Ik wil groeien, stap voor stap ,tree voor tree, vertrouwend en gelovend.

Sarah Arnold

Jezus en zijn leven is voor mij een richting en manier om mijn eigen leven te leiden. De aanwezigheid van Jezus geeft mij kracht en hoop om door de dagen die hij mij geschonken geeft te komen. Jezus heeft mijn leven veranderd in een manier hoe geen ander het zou kunnen doen. Door mij een aanwezigheid te geven die mij doet laat weten dat alles kan in Jezus naam. Jezus heeft mijn leven veranderd op het moment dat ik door een lastige periode heen ging. Die periode ben ik in gegaan met een leeg wanhopig hart, en uit gegaan met een gevuld hart die Jezus mij heeft geschonken. Ik zou me graag willen laten dopen omdat ik echt voor Jezus Christus wil gaan leven. Ik heb mijzelf gevonden in God. Ik leer, heb lief, bid en leef voor hem. Ik wacht al lang op het juiste moment om dit eindelijk te gaan tonen, en wil mijn liefde voor onze Vader met de doping eindelijk goed gaan uiten. Mijn verlangen in mijn relatie met Jezus in de nadere toekomst na mijn doping zou zijn dat ik altijd Jezus zijn aanwezigheid op alle momenten bij mij draag. Het frustreert mij dat ik altijd zoek naar die aanwezigheid maar het soms niet voel. Ik verlang naar zijn steun en hoop in een wereld waarin ik me nu hopeloos voel. Ik hoop, doormiddel van de doping dar Jezus mij dit wilt schenken.

Joris Beydals

Er was een tijd dat ik vooral leefde voor mezelf. Mijn leven had niet echt richting, ik deed gewoon wat er op mijn pad kwam. Maar diep vanbinnen voelde ik dat er iets ontbrak.

Stapje voor stapje begon ik te beseffen dat ik God nodig heb. Juist in moeilijke momenten, waarin ik vastzat in angst en onrust, heb ik ervaren hoe krachtig de naam van Jezus Christus is. Het was niet alleen maar woorden — ik heb aan den lijve ondervonden hoe Hij mij bevrijdde en rust gaf. Sindsdien weet ik dat ik Hem altijd mag aanroepen, en dat Hij echt luistert, ook al verdien ik dat niet. Zijn liefde en aanwezigheid hebben mijn leven veranderd.

Daarom kies ik er vandaag bewust voor om mij te laten dopen. Niet omdat ik alles al begrijp of alles op orde heb, maar omdat ik Hem wil volgen. Ik wil Hem de leiding geven over mijn leven, samen met mijn vrouw, en steeds verder groeien in het geloof.

“Wij zijn dan met Hem begraven door de doop in de dood, opdat, zoals Christus uit de doden is opgewekt tot de heerlijkheid van de Vader, zo ook wij in een nieuw leven zouden wandelen.”
(Romeinen 6:4)

Ik deel dit, omdat ik geloof dat Jezus dit niet alleen voor mij heeft gedaan, maar ook voor jou wil doen.

Martijn Houweling

Hallo, mijn naam is Martijn Houweling en ik ben 16 jaar. Ik ben als kind gelovig opgevoed en wist niet wanneer, maar wel dat ik me ging laten dopen. Ik vond de doop diensten altijd mooi, net als de getuigenissen van de mensen op het podium. Soms waren het heftige verhalen van hoe ze jezus leerden kennen en ik dacht dat ik eerst ook een heftige gebeurtenis moest meemaken om me te laten dopen. Na een gesprek met mijn ouders kwam ik erachter dat dat helemaal niet hoefde, en dat ik juist gezegend ben dat ik niet al te heftige gebeurtenissen heb meegemaakt. Ik had natuurlijk ook wel momenten dat ik niet heel erg lekker in me vel zat, en toen bad ik altijd tot God. Dat hielp, en ik was ervan overtuigd dat de doop niet meer ver weg was. Dit gevoel versterkte toen mijn neef me mee nam naar de kingdom culture diensten. Toen was er nog een obstakel. De angst om op het podium te staan. Ik wou niet dat er iets tussen stond tussen mij en God, en ik liet voor mij bidden bij het ministry team. Ik legde uit waarmee ik zat en de man die voor ging bidden zei: ik had die angst ook toen ik 16 was. Het mooie van dat gesprek was dat ik helemaal niet had gezegd dat ik 16 jaar oud was. Ik voelde echt Gods aanwezigheid en wist toen echt: ik laat me dopen en wil Jezus volgen.

Sjors Muntjewerf

Als kind heb ik de doop mogen ontvangen en ben ik gelovig opgevoed door mijn moeder. Daarvoor ben ik dankbaar.

Het geloof heeft een lange tijd gesluimerd op de achtergrond. Het was voor mij een waarheid, maar ik was er niet actief mee bezig.

Totdat ik Femke ontmoette die dat verlangen weer heeft aangewakkerd.

Ben al een poos gast bij jullie kerk en voelde me vanaf moment één welkom binnen de gemeente en vooral bij de community in Haren.

Sindsdien heb ik goeie gesprekken gehad met zowel Femke, haar familie, mijn moeder en gelovige vrienden, maar toen was dopen nog niet aan de orde, dat is pas sinds kort.

Twee maand terug was ik als timmerman op een klus en mocht ik drie dagen gaan voegen. Ik was daar met een Friese voeger op een stijger bezig en was al lang opgelucht dat er een keer geen tukker-FM op de radio werd gedraaid. Na een paar nummers herkende ik er één en dacht: “verdraait dit heb ik vaker in de kerk gehoord.” Dus ik sprak de beste man verbaast aan en zei: “he wat is dit voor zender?”. Waarop hij vol trots vertelde dat dit “groot nieuws radio” was. Vanaf dat moment hebben we geen simpele praat gehad maar drie dagen over het geloof en de doop mogen praten. Vanaf dat moment kwam de doop vaak bij me in gedachten.

Een aantal week later had ik afgesproken met Heije Hilvers. We kwamen in contact via de ouders van Femke. We hadden afgesproken om gedeelde interesses, Heije is een meubelmaker en ik was erg nieuwsgierig naar zijn werk en werkplaats. Vond het enorm interessant en heb heel de werkplaats mogen bewonderen.

Tot het kopje koffie, toen hebben we een hart tot hart gesprek gehad over het geloof en de doop. Na ons gesprek heb ik keihard lopen huilen in de auto en dacht ik “ik wil me laten dopen”

Diezelfde week preekte Theo over de lijdensweg van Jezus voor ons, die dit gevoel versterkte. Vanaf dat moment was het voor mij duidelijk, ik wil God volgen en me laten dopen.

Justin Welch

Vanaf jongs af aan zette ik anderen boven mijzelf ondanks dat vaak ten nadele was van mij. Ik merkte al snel dat ik niet was zoals de anderen om mij heen. Mij zijn veel gaves gegeven en dit heeft gezorgd voor veel jaloezie. Ik hoorde nergens bij, ik heb nooit een thuis gevoel gehad en ging vaak alleen door uitdagingen van het leven heen tot op het punt dat ik mijzelf in de spiegel keek en dacht wie ben jij? Ik herkende mijn gezicht niet meer, mijn hoofd zat vol met duistere gedachten over mijzelf en ik had geen connectie meer met mijn emotie. Het enige wat mij in leven hield was iets wat me vader me vertelde: zelfmoord is de ultieme zwakte. Ondanks alles kon ik dat niet accepteren. Na een tijdje ging ik op een zoektocht naar mezelf. Deze reis heeft mij ongelofelijk veel geleerd over ons bestaan. Ik ben vele filosofieën, geloofsovertuigingen, mythologieën en zelfs oude wijsheid afgeweest met de intentie om het meeste uit mijn systeem te halen en anderen te leren hetzelfde te doen. Ik voelde me geslaagd in mijn missie tot vorig jaar. Ik kwam in een auto ongeluk terecht, ik zat zelf op de scooter. Ik raakte alles kwijt van mijn werk tot de kracht die ik al die jaren had opgebouwd. Na 2 weken reed ik langs deze kerk van de arbo arts. En na een mooi gesprek hoorde ik over de It’s Your Church event. Daar heb ik Jezus persoonlijk mogen ontmoeten, Hij reikte zijn hand naar mij uit en trok me uit de duisternis naar zijn koninkrijk waar hij mij vertelde “jij zult mijn koninkrijk bouwen”. Toen ik weg ging trilde mijn hele lichaam van kracht, kon ik voor het eerst weer rennen, en leefde ik vanaf toen in het oneindige. Voor het eerst kon ik kind zijn in eigen gezin, ervaarde ik een rust en geluk die ik nooit eerder had ervaren en leerde ik hoe echte goddelijke liefde eruitzag. Voor het eerst besefte ik me dat ik nooit alleen was want God was altijd met mij om mij alles te geven wat ik nodig had voor zijn glorie en zijn koninkrijk. Met deze doop zal ik opstaan met Jezus om Gods wil te volbrengen en het eeuwige leven te leven. Om samen als 1 met De vader, De zoon en de heilige Geest voort te leven. 

Jan-Jaap Bol

Ik ben opgegroeid in een christelijk gezin. Ik heb hier veel liefde ontvangen. Ik ging elke week naar de kerk, maar kende Jezus nog niet persoonlijk. Toen ik ongeveer 12 jaar oud was, ging ik naar events toe zoals sportkampen, en heb ik Hem echt persoonlijk leren kennen. Hierna ben ik naar FM gegaan, de jeugdgroep van de oosterkerk, en heb hier nog meer over Hem geleerd. Hierdoor heb ik altijd een goede basis gehad in het geloof, maar voelde God niet altijd even dichtbij. 

Sinds de laatste 6 maand kom ik in de Stadskerk en heb ik hier veel leuke mensen ontmoet. Ook vind ik de kerkdiensten een stuk leuker en leer ik elke week weer wat nieuws. Hiernaast ben ik God heel dichtbij gaan voelen en ben ik oprecht blij en dankbaar voor alles wat Hij mij geeft. 

Ik wil me laten dopen, omdat ik de rest van mijn leven met Jezus wil doorbrengen. 

Manuel Bouman

Thuis ben ik niet gelovig opgevoed en kwam ik hier verder ook niet in aanraking mee. Pas toen ik met m’n eerste echte vriendin, Ashley, een relatie kreeg, kwam ik ermee in aanraking bij haar thuis. Hierdoor kreeg ik interesse in het geloof en ben ik begin dit jaar voor het eerst meegegaan naar de kerk. Een hele ervaring. Tijdens deze dienst kwam ik ook een oude vriend, Joas, na 3 jaar weer tegen. Een paar weken geleden ging het na een lastige periode uit met mijn vriendin. Het verliezen van zo’n belangrijk iemand na 2,5 jaar brak me. Ik voelde me ellendig, leeg en verdrietig. Het voelde alsof God me in de steek liet, want waarom werd de belangrijkste persoon van mij afgenomen? Op de zondag daarna had ik contact met Joas, die me overhaalde om toch mee te gaan naar Kingdom Culture, ondanks mijn gevoel. Tijdens deze dienst kreeg ik een heel bijzonder en onverklaarbaar gevoel. De leegte verdween en ik kon Gods liefde voelen. Dit motiveerde me om weer dagelijks te bidden, de bijbel te lezen en naar Christelijke muziek te luisteren. Tijdens dit proces heb ik het veel met Joas over het geloof kunnen hebben en betrok hij me binnen de kerk. Ineens kon ik veel meer rust vinden, inzien dat deze situatie misschien wel het beste voor mij is en voelde ik de liefde van God.  God heeft me op een onverklaarbare manier door deze moeilijke periode geholpen, wat mijn getuigenis is dat Hij bestaat. Om die reden wil ik me laten dopen, zodat ik mijn toewijding naar Hem kan laten zien en de Heilige Geest in mij kan werken. 

Gage Richmond

Mijn getuigenis begint op een moment van diepe reflectie. Het was in deze momenten dat ik echt begreep dat alles wat ik ben voor God is. De reis naar mijn geloof was niet altijd eenvoudig, maar het was absoluut noodzakelijk. Ik ontving Jezus als mijn Heer en Redder, en dat was de keerpunt in mijn leven.

Vanaf dat moment besloot ik Jezus te volgen voor de rest van mijn leven. Ik realiseerde me dat alles wat ik op deze aarde kan zoeken, in Hem te vinden is. Vreugde, vrede, vrijheid, en wijsheid zijn niet langer rare of moeilijke concepten, maar realiteiten die ik dagelijks ervaar. Het gevoel van gered zijn, de hoop die in mijn hart leeft, en de moed om de uitdagingen van het leven aan te gaan, zijn allemaal geschenken die ik van Hem heb ontvangen.

De vreugde om te leven is herboren in mijn ziel. Elke dag is een nieuwe kans om Zijn liefde te ervaren en te delen met anderen. Ik ben dankbaar voor de weg die ik heb afgelegd en voor de gemeenschap die mij ondersteunt. Mijn geloof is mijn fundament, en ik weet dat ik nooit alleen ben. Dit is mijn getuigenis van de transformatie die Jezus in mijn leven heeft gebracht.

Bart van Warners

Ik ben Bart, 34 jaren oud. Ik ben opgegroeid in Uithuizermeeden, in een christelijk gezin als oudste van 4 kinderen. Opgegroeid in een warme, hechte familie en in de gereformeerd vrijgemaakte kerk. Van jongs af aan werd het geloof mij meegegeven en voorgedaan, daar ben ik ontzettend dankbaar voor.

Tijdens mijn studententijd in Groningen werd mijn leven met het plotselinge overlijden van mijn opa stilgezet en werd ik kort daarna lid van studentenvereniging Navigators. Het was een nieuwe wereld voor mij. Het ging daar ineens over je ‘relatie met Jezus’. Het maakte me onzeker: wat was dat eigenlijk? Het voelde alsof ik iets mistte en dat gevoel bleef ook de jaren daarna altijd wel sluimeren. Ook al deed ik op mijn 21e wel overtuigd belijdenis en wist ik dat ik met God wilde leven.

Eind januari ben ik na 8 jaren Zwolle, terug naar Groningen verhuisd. De zomer daarvoor had ik na een lange periode van strijden en overleven toe moeten geven aan een burn-out. In het herstelproces daarvan heb ik leren inzien hoezeer ik Jezus, Zijn genade en Zijn Liefde nodig heb en heb ik Hem in al mijn zwakheid toen pas écht leren kennen. Ik was verdwaald geraakt, maar de Goede Herder heeft me weer opgezocht. Ik wilde zelf de controle, maar moest leren in afhankelijkheid van Hem te leven. De Heilige Geest toonde me vervolgens in waarheid de plekken van zonde in mijn leven waar ik nog bekering nodig had en waar ik nog vergeving voor moest vragen. Hij heeft herstel gegeven en een hardnekkige zonde is sindsdien ook volledig uit mijn leven verbannen, halleluja!

Op dat nieuwe fundament mag ik opnieuw leven, écht leven. Ik wil sterven aan mezelf en opstaan met Christus uit het water van de doop. Ik wil zijn leerling zijn en me door Hem de weg laten wijzen in gehoorzaamheid, overgave en vertrouwen. Ik kijk uit naar wat de Heilige Geest door mij heen wil doen om verder te bouwen aan Gods Koninkrijk. Ik wil me daarvoor laten gebruiken, alle schroom en schaamte van me af gooien en stralen door Gods liefde.

Toetreders

Daan Boerée

Het is goed om thuis te zijn. Met die gedachte treden wij toe tot de Stadskerk. Wij zijn Daan en Iris en samen met onze twee kinderen, Lucas en Lotte, worden wij weer vast onderdeel van de gemeente waar wij ons thuis voelen.

In onze levens hebben wij een aardige wandel met God gemaakt. Iris heeft van huis uit het geloof meegekregen. Bij Daan was dat niet zo. Daan heeft door herhaaldelijk aandringen van vrienden en voorbijgangers op een zondag, jaren geleden zich geroepen gevoeld om eens een kerk binnen te stappen. Alleen in de kerk, maar bij het begin van de dienst kwam er een aanraking diep van binnen die alleen van God kon komen. Een welkom thuis.

Iris heeft God leren kennen door hem aan het werk te zien, waar een conferentie in het oog sprong. God die levens verandert, waardoor Iris zich wilde laten dopen. Wij hebben elkaar dan ook leren kennen op een tienerweekend van de Stadskerk waar bij toeval of Goddelijke inmenging wij met elkaar in gesprek kwamen.

Wij zijn getrouwd en in ons huwelijk een paar keer verhuisd. In die tijd zijn we, lang en kort, gaan buurten bij andere kerken. Groningen heeft veel mooie, bloeiende geloofsgemeenschappen, maar geen daarvan voelde echt als thuis.

Wij kennen God als een levende God, die dichtbij is, heel persoonlijk is en er voor iedereen is. Hij is een vriend, een leraar, liefde en nog zo veel meer. In de Stadskerk wordt dat ook beleden. Dit en het gemeenteleven maakt dat wij ons hier zo thuis voelen. Voor wie nog twijfelt vandaag, welkom thuis.

Iris Boerée

Het is goed om thuis te zijn. Met die gedachte treden wij toe tot de Stadskerk. Wij zijn Daan en Iris en samen met onze twee kinderen, Lucas en Lotte, worden wij weer vast onderdeel van de gemeente waar wij ons thuis voelen.

In onze levens hebben wij een aardige wandel met God gemaakt. Iris heeft van huis uit het geloof meegekregen. Bij Daan was dat niet zo. Daan heeft door herhaaldelijk aandringen van vrienden en voorbijgangers op een zondag, jaren geleden zich geroepen gevoeld om eens een kerk binnen te stappen. Alleen in de kerk, maar bij het begin van de dienst kwam er een aanraking diep van binnen die alleen van God kon komen. Een welkom thuis.

Iris heeft God leren kennen door hem aan het werk te zien, waar een conferentie in het oog sprong. God die levens verandert, waardoor Iris zich wilde laten dopen. Wij hebben elkaar dan ook leren kennen op een tienerweekend van de Stadskerk waar bij toeval of Goddelijke inmenging wij met elkaar in gesprek kwamen.

Wij zijn getrouwd en in ons huwelijk een paar keer verhuisd. In die tijd zijn we, lang en kort, gaan buurten bij andere kerken. Groningen heeft veel mooie, bloeiende geloofsgemeenschappen, maar geen daarvan voelde echt als thuis.

Wij kennen God als een levende God, die dichtbij is, heel persoonlijk is en er voor iedereen is. Hij is een vriend, een leraar, liefde en nog zo veel meer. In de Stadskerk wordt dat ook beleden. Dit en het gemeenteleven maakt dat wij ons hier zo thuis voelen. Voor wie nog twijfelt vandaag, welkom thuis.

Jolanda Brouwer

Vanaf 2014 ben ik bezoeker van de Stadskerk. In die tijd was er 1000 uren bidden en dit trok me aan. Zo kwam ik in het ‘Huis van gebed’ en ben daar al die jaren een vaste bezoeker gebleven. Ik werd ook lid en ‘oma’ bij Faceoff, een prachtige tijd waar ik veel leerde en me helemaal op m’n plek voelde. Op een bepaald moment heb ik om persoonlijke redenen mijn lidmaatschap opgezegd.

Gek genoeg vertrok ik niet naar een andere gemeente, maar kreeg op m’n hart om trouw te blijven gaan. Als ik in mijn Stille Tijd hier met God over sprak, antwoordde Hij me steeds: ‘Van jou vraag ik een ding, heb lief’. En dus bleef ik om Zijn liefde te laten groeien voor de mensen die ik ontmoette.

Al een aardige tijd krijg ik het besef hoe belangrijk –eenheid- is voor de Gemeente. Ik merk dat ik veel bid voor de ‘Gemeente van Groningen’ die groter is dan alleen de Stadskerk. Op allerlei manieren laat de Heilige Geest me merken dat deze eenheid van groot belang is voor de tijd die voor ons ligt.

Tot mijn verbazing kreeg ik een tijdje geleden steeds de zin ’Lidmaatschap Stadskerk’ in mijn gedachten. Ik vroeg: ‘Wilt U soms dat ik weer lid word van de Stadskerk?’ En Hij antwoordde, waarom zou je dat doen? Ik: ‘’ Alleen wanneer U me dat zou vragen, want van mij hoeft dat niet zo nodig. Gastlid houdt een bepaald afstand in en dat bevalt met wel.’

Toen vroeg Hij: ‘Gaan -eenheid- en -afstand- samen volgens jou? Deze vraag raakte me en ik wist het antwoord. In gehoorzaamheid op Zijn verlangen kies ik ervoor om mij opnieuw aan te sluiten als lid.

Dat ik mee mag bouwen aan de Eenheid die Hij voor ogen heeft. Dat de ‘Gemeente van Groningen’ zal zijn als de Philadelfia gemeente uit het boek Openbaring.

Mileen Harder

Ik ben als volwassene gedoopt, ongeveer 10 jaar geleden en had een levend geloof. De laatste jaren merk ik dat dat verder weg is en vragen over het geloof niet volmondig kan beantwoorden zoals ik dat eerder deed. Ik geloof dat God er is en sta open voor meer groei in mijn geloof. Ik probeer mijn leven op een manier te leven die past bij de Bijbelse principes. Ik wil het geloof niet los laten en daarmee de kerk ook niet omdat ik denk dat dat een goede plek is om samen met anderen hierin op te trekken.

Ik wil graag lid zijn van een kerk waarin ik merk dat ze trouw zijn aan de bijbel, enthousiast zijn over het geloof en waar je samen met anderen een gemeente vormt. Ik wil ook graag voor mijn kinderen dat ze een christelijke omgeving hebben en leeftijdsgenootjes die christelijk zijn. 

Het is mijn verlangen dat ik weer meer overtuigd en daarmee enthousiast raak over God. 

Joel Harding

Ik ben Joel, vader van Emma van 16 en David van 15. Samen met Christina Harding vormen we sinds een aantal jaar een samengesteld gezin. Sommigen van jullie kennen haar misschien – zij is al heel veel jaren lid van deze gemeente.

Rond de coronaperiode ben ik vaker naar de Stadskerk gekomen. De diensten, de aanbidding en de sfeer raakten me. Het voelde als een plek waar ik tot rust kon komen, en waar ik God kon ontmoeten. Bij het bezoeken van de diensten ervaar ik Gods aanwezigheid vaak op een diepe en krachtige manier – dat raakt me iedere keer weer.

Jarenlang ben ik met veel plezier naar de Vineyard Church hier in Groningen gegaan. Dat is een internationale kerk waarmee ik me nog steeds verbonden voel. Tegelijk vond ik het als vader belangrijk dat Emma en David een fijne plek zouden hebben in de kerk. Het jeugdwerk van de Stadskerk is prachtig en ik ben blij dat Emma en David zich onderdeel voelen van de Reflect-groepen, en daar ook aangemoedigd worden om Jezus te volgen en te kennen.

Het voelde als een natuurlijk verloop om steeds meer richting de Stadskerk te groeien – ook omdat dit voor Christina al lange tijd haar thuisgemeente is. En ik vond het belangrijk om de kinderen op een goede plek onder te brengen, waar ze zich gezien en welkom voelen, en kunnen groeien in hun geloof.

Mijn eigen geloof begon al op jonge leeftijd. Als kind hield ik al van God. En in mijn tienerjaren leerde ik Hem kennen als mijn Vriend – iemand met wie ik dagelijks mag leven. Die vriendschap is nog steeds het hart van mijn geloof.

De afgelopen tijd ben ik steeds meer betrokken geraakt bij deze gemeente. Ik voel me steeds meer thuis. En ik vind het bijzonder om ook praktisch mee te mogen bouwen – bijvoorbeeld bij Behold.

Ik geloof dat God houdt van Zijn kerk. En ik hoop op mijn eigen manier iets te mogen bijdragen aan wat Hij hier doet – samen met jullie.