Wat een fijn gevoel dat wij een klein beetje mogen bijdragen aan haar hoopvolle toekomst

Van hopeloosheid naar hoop: sponsors over hun sponsorkinderen

Als het goed is dansen  ze vol verwondering en blijdschap en zonder zorgen door  hun leventjes, gekoesterd door God en door hun ouders, grootouders en familie. We hebben het over kinderen, die heerlijke mini-mensen waar we zo eindeloos van kunnen genieten en die we graag een geweldige toekomst willen geven.
Er zijn ook kinderen waar het niet goed mee gaat. In ons eigen land kennen we daar helaas maar al te veel  voorbeelden van. In  ontwikkelingslanden landen lijden veel  kinderen  ook  onder geestelijke, fysieke en sociale armoede en  zijn ze kansarm met weinig tot geen zicht op een hoopvolle toekomst.

De stichting Compassion komt op voor die kinderen vanuit de liefde van Jezus en biedt ze zicht op een betere toekomst door ondersteunende sponsorouders. Voor een vast bedrag per maand ondersteunen ze een  sponsorkind en geven ze het kans op onderwijs, gezond voedsel en medische zorg.
Ook in onze  gemeente zijn veel mensen die een of meer sponsorkinderen hebben. Wij vroegen hen  hoe de contacten met hun sponsorkind zijn en wat het steunen van een sponsorkind met hen doet. We kregen een aantal enthousiaste reacties.

Bewogen ontmoeting
“Roland en ik sponsoren al ongeveer 13 jaar kinderen via Compassion en ik heb dat altijd mooi gevonden, vind het een heel goed idee om op deze manier te helpen. Toch bleef het best wel ver van me af staan. Ik wilde altijd best mijn best doen voor een goed contact, maar de brieven die kwamen waren toch vaak ongeveer het zelfde,” schrijft Janneke Gort. Door een opmerking van iemand die op sponsorreis was geweest besloot ze dat ook te doen. Ze ging een sponsortocht fietsen in Rwanda en ontmoette daar twee kinderen. De ontmoeting van het ene kind, een meisje, trof haar diep.
Het meisje had geschreven dat ze een zus en een broertje had en dus kocht Janneke drie rugzakjes met inhoud voor de kinderen. Toen ze de rugzakjes overhandigde bleek het broertje te zijn overleden. Ze hadden ook al een dochtertje verloren. Doodsoorzaak: honger. Tijdens het bezoek aan het hutje van het gezin moest Janneke huilen om het verlies van het broertje. Ze werd getroost door de moeder, die Jannekes tranen met haar sjaal droogde. “Ik werd getroost, terwijl zij 2 kinderen hebben verloren,” aldus Janneke.

Prachtige meid
Pieter en Corine Aikema, ouders van drie kinderen, wilden al langere tijd een kindje sponsoren, maar voelden een belemmering: “Je sponsort een kindje tot het 18e levensjaar, je kan niet zomaar stoppen als het financieel wat tegen zou zitten.” Ze besloten er toch voor te gaan. Tijdens een Compassion-dienst in 2012 ging Pieter naar voren en Corine bleef bij de kinderen zitten. Ze wilde hun nieuwe sponsor kindje niet op het uiterlijk uitkiezen.  Hij kwam terug met een foto van een meisje. Het meisje op de foto leek net een jongen met haar korte koppie. “God had op dat moment Brenda voor ons uitgekozen. Wij mogen in Zijn naam Zijn liefde aan haar doorgeven. We voelen ons vereerd.” Hun sponsorkind is nu 10 jaar en woont in Uganda. Ze schrijven 3 á 4 keer per jaar een brief naar haar, hebben ook een aantal brieven van haar teruggekregen en  de wens is om haar over een paar jaar te ontmoeten als er een Compassion reis naar Uganda gaat . “We  zijn inmiddels 3 foto’s verder, ze kijkt nog steeds heel serieus in de lens, haar haar nog steeds heel kort en haar lange armen strak langs haar lichaam, maar wat een prachtige meid!,” besluit Corine trots. Komend voorjaar gaat ze mee met een vrouwenreis van Compassion naar Indonesië. “We gaan als groep “Moeder en kind projecten” bezoeken van Compassion. Ik zie enorm uit naar deze reis.”

Studente aan de universiteit
Richard en Annemieke van der Lans hebben al zeventien jaar een sponsormeisje: “Wij sponsoren onze Monica in Bolivia al sinds haar vierde. Inmiddels is zij een volwassen vrouw van 21 jaar. Haar brieven kwamen tot en met haar 18e met vaste regelmaat. School nam ze zeer serieus en ze was altijd enorm betrokken bij haar familie. Ook schreef ze vaak over het Compassion-project en de dingen die ze uit de Bijbel leerde. Toen ze 18 was stopte het project, maar de sponsoring liep door. We begrepen uit haar brieven, die nu wat minder vaak kwamen, dat Monica nog steeds op school zat. Ik besloot na een jaar eens te bellen met Compassion om te horen hoe dat zat. Een medewerkster aan de telefoon ging op zoek in de computer en na wat hevig getik hoorde ik haar enthousiast uitroepen dat Monica de universiteit had gehaald en verloskunde studeerde! Dit was nieuw voor mij en wat was ik trots! De medewerkster aan de telefoon overigens niet minder. Het gebeurt helemaal niet vaak dat iemand vanuit het project doorstroomt naar een studie aan de universiteit. Wat een toekomst hebben we ons meisje daar in Bolivia mogen geven!,” straalt Annemieke.

Mooie kereltjes van vlees en bloed
De 26-jarige Caroline Postma weet niet beter dan dat haar ouders altijd al een sponsorkind hebben gehad en voor haar was het dan ook een uitgemaakte zaak dat zij ook een kindje zou ondersteunen. “Tijdens een Compassion zondag dienst heb ik toen een kindje uit Burkina Faso gekozen om te gaan sponsoren. Leuk om brieven mee te schrijven, maar het bleef toch ergens ‘een jongetje op een foto’. Ver weg, ondanks de brieven. Tijdens een dienst vorig jaar op Opwekking kwam er een oud-sponsorkind de tent binnen gerend. Met zijn armen wijd op weg naar zijn sponsorgezin, dat nietsvermoedend op het podium stond . Dat raakte mij zo, dat ik mij heb aangemeld voor de Muskathlon in Oeganda.” Ze is nog een ander jongetje, Tayebwa, gaan sponsoren en bezocht hem in het hutje waar hij met zijn oma woonde. Oma was zo dankbaar dat haar kleinzoon de kans kreeg om naar school te kunnen gaan en Caroline is ook dankbaar: “De cirkel van armoede is doorbroken doordat Tayebwa bij Compassion zit. Zo gaaf dat ik hem kan helpen om zijn dromen waar te maken! Tayebwa, maar ook mijn andere sponsorkindje, zijn niet langer meer zomaar ‘jongetjes op een foto’. Het zijn mooie kereltjes van vlees en bloed die er elke keer weer erg naar uit kijken om mijn brieven te krijgen. Die leuke tekeningen voor mij maken. Ik ken ze amper, maar toch hou ik van ze. Over een paar jaar wil ik ze allebei op gaan zoeken. Daar verheug ik me nu al op.”

Hoop bieden
Hendrik en Marijke Burgler kregen eind 2013 het verlangen om een kind te sponsoren via Compassion. Ze wilden graag hoop bieden aan een kind dat is geboren in een land waar geen hoop op een beter leven lijkt te zijn. Ze hebben hun eigen kinderen altijd betrokken bij de ondersteuning van Julieth. Julieth is 7 jaar oud en woont met haar vader, moeder en 4 broers/zussen in Tanzania.. In juni 2016 bracht Hendrik in het kader van de Muskathlon een bezoek aan Tanzania en ontmoette Julieth daar in levende lijve, een gebeurtenis die ze als heel bijzonder hebben ervaren. “De foto’s staan nu bij ons op de plank en dat is toch wel een heel speciaal gevoel.
Deze reis heeft Julieth toch meer geïntegreerd in ons gezin dan ze voor die tijd was. Ze heeft nu niet alleen ‘een gezicht’, maar ze is een prachtig meisje dat het geweldig naar haar zin heeft op school. Ze heeft een geluid, ze is een echte persoonlijkheid! Wat een fijn gevoel dat wij een klein beetje kunnen bijdragen aan haar hoopvolle toekomst.”

Wat een heerlijk woord: hoop. Ons gegeven door God Die vanuit Zijn liefdevolle bewogenheid ons voorziet van liefde, bewogenheid en de middelen om kansarme kinderen hoop te doneren. Hem zij de eer!

Gerry