Melting moments

Iedereen zal het hebben, die momenten dat je smelt. Ik had het zojuist toen ik een foto kreeg van ons kleindochtertje van een week oud. Een kind, pasgeboren, zo klein en onschuldig. Een kind, levend in vertrouwen op de zorg en liefde van haar ouders.  Ik kan soms zo jaloers worden en verlangen om te zijn zoals de kinderen. Onbevreesd en vol vertrouwen, zonder angst voor een wereldwijd virus.

Ik denk terug aan twee grote – en toch kleine – kinderen die een enorme impact op mijn leven hebben gehad. Een groot kind dat ik mocht kennen, was mijn verstandelijk gehandicapte oom Gerrit- de broer van mijn moeder- die jaren bij ons in huis heeft gewoond. Ik heb wel eens een column aan hem gewijd. Ik ben naar hem vernoemd en ben daar heel blij mee. Dat was hij ook. Oom Gerrit, die er uitzag als een gewone man maar het verstand van een tweejarig kind had, leefde zo heerlijk onbezorgd. Mijn vader daarentegen kon zich soms behoorlijk bezorgd maken over dingen. Als dat dan weer het geval was keek hij naar oom Gerrit die lekker aan zijn pijpje zat te lurken en zei hij:” Wat kan ik nog veel van hem leren. Hij kent geen zorgen”.

Jaren later, tijdens mijn werk aan een ZMLK -school-  een school voor verstandelijk en lichamelijk gehandicapte kinderen- leerde ik veel grote kinderen kennen. Een kind dat veel indruk op me heeft gemaakt, was Minke. Minke was muzikaal begaafd, blij, spontaan en diep gelovig. Ze kende alle liedjes van Elly & Rikkert uit het hoofd en was een levende getuige. Toen een klasgenootje buikpijn had ging ze naast haar zitten en zei ” Sil ik in ferske foar dy sjonge?” (zal ik een liedje voor je zingen?) Ze pakte de hand van het meisje en begon een christelijk liedje voor haar te zingen. Ik smolt ter plekke.

Wat ik nooit meer vergeet, is die keer dat het ontzettend hard onweerde. Het lokaal had veel ramen en het bliksemde bijna onafgebroken. Het was angstaanjagend en de angst was dan ook duidelijk voelbaar in de klas. De SPW- stagiaire en ik deden wat we konden om hen gerust te stellen, maar dat hielp niet echt. Opeens zette Minke met haar heldere stem een lied in: “Je hoeft niet bang te zijn, al gaat de storm tekeer. Leg maar gewoon je hand in die van onze Heer”. Iedereen begon mee te zingen en toen het lied ten einde was, was de angst weg. En juf had weer haar zoveelste melting moment.

In de Psalmen- juwelen uit de Schatkist van Gods Woord- zie ik telkens weer een bange David die God aanroept, gedenkt aan Zijn grote daden en de Heer prijst voor Zijn hulp, al is die er nog niet. Als ik bang ben- en de angst grijpt me soms bij de keel als ik naar het nieuws kijk- roep ik God aan en denk ik onder andere aan het vertrouwen van oom Gerrit en Minke. Dan dank ik Hem voor deze grote kinderen waar ik veel van mocht leren. Dan zing ik en dank Hem voor zijn uitkomst en ga ik weer vertrouwend verder.

Word jij ook af en toe besprongen met angst? Roep God aan, Gedenk aan je melting moments, Prijs en Vertrouw. God zorgt, zeker weten. Doe maar een greep in de Schatkist en laat je bemoedigen door de juwelen. Aldus het advies van een ervaringsdeskundige die nog dagelijks leert

Gerry Buitenwerf