Dopelingen

Erik Boon

Ik heb altijd wel geloofd dat God en Jezus bestaan. Dat besef zat er al van jongs af aan in, vanuit mijn opvoeding. Af en toe ging ik met mijn moeder mee naar De Deur, maar ik voelde nooit echt de motivatie om er zelf iets mee te doen.

Totdat mijn 12-jarige zoon via FaceOff in aanraking kwam met Jezus. Hij kreeg een kinderbijbel en tot mijn verbazing had hij die binnen een week uit. Ik zag hem veranderen. Hij werd enthousiast over Jezus, en dat raakte mij diep.

Begin dit jaar gingen we samen naar een dienst in Huize Maas. Tijdens die dienst werd ik aangeraakt door God. Ik kan niet precies uitleggen wat er gebeurde, maar ik wist: dit wil ik ook. Het verlangen groeide om Jezus te gaan volgen — net als mijn zoon.

Sindsdien zijn we elke week hier op de hoofdlocatie.

En vandaag laat ik mij dopen.

Pauletta Buitenkamp

Mijn naam is  Pauletta,  ik ben 63 jaar oud.  Als kind ging ik al naar de zondagschool, waar ik iets leerde over God. Mijn vader was van huis uit Baptist, maar het geloof speelde in ons gezin geen grote rol. Toch heeft God al vroeg in mijn leven aan mijn hart gewerkt, ook al had ik dat toen nog niet door. In 2002 kreeg ik een ernstig auto ongeluk. Het is een wonder dat ik dat heb overleefd. Dat besef raakte mij diep. Ik had zo dicht bij de dood gestaan, en toch mocht ik leven. Dat was voor mij het moment waarop ik begon na te denken over de zin van het leven. Enkele jaren later kwam ik bij een gospelkoor in Ulrum. Door het zingen van liederen voor God en over Jezus, begonnen de woorden van die liederen tot mij door te dringen. Langzaam maar zeker begon ik te beseffen dat God echt bestaat en dat Hij van mij houdt. Een paar jaar geleden kreeg ik te horen dat ik een paar knobbeltjes had, in me hals en oksel. Iemand moedigde mij aan om te bidden tot Jezus. Toen de artsen later de uitslagen gaven, was er niets meer te zien. Ook mijn darmen zijn op een wonderlijke manier genezen. Die genezingen hebben mij diep geraakt en laten zien dat Jezus leeft, en dat Hij mijn Redder en Genezer is. Ik geloof dat Jezus Zijn leven voor mij heeft gegeven, en dat ik door Hem nieuw leven heb ontvangen. Daarom wil ik Hem volgen en steeds beter leren kennen. De doop is voor mij een stap om mijn oude leven achter me te laten, en volledig leven met Hem. Ik ben dankbaar voor mijn gezin: mijn man kinderen en kleinkinderen en dankbaar voor de gemeente waar ik mij thuis voel. Ik verlang ernaar om verder te groeien in mijn geloof en in Januari de Alpha cursus te volgen. Ik wil me laten dopen uit, liefde en dankbaarheid voor Jezus mijn Redder- mijn Genezer en mijn Heer.

Ike Borgman

Ik ben Ike Borgman, 17 jaar oud. Ik ben niet christelijk opgevoed en wist lange tijd niks over Jezus, maar net voor de zomer van 2023 begon er wat te gebeuren in mij. Ik kreeg interesse in wie Jezus was en waarom sommige mensen zo zeker waren over Zijn bestaan. Langzaam begon ik met de bijbel lezen, maar ik begon in Genesis en leerde nog niet zo veel over Jezus en Zijn liefde. Toen de winter aanbrak begon het slecht te gaan met mij, ik had last van depressieve gevoelens en had geen hoop meer. Er was altijd al een soort leegte in mij geweest. Ik snapte niet wat nou eigenlijk het doel was van het leven. In deze tijd werden deze gevoelens en leegte zo erg dat ik dacht dat het beter zou zijn als ik er niet meer zou zijn. Ik zag geen uitweg meer, totdat ik Jezus Zijn liefde echt mocht ervaren. Hij haalde mij langzaam uit deze donkere periode. Hij gaf mij hoop en liet zien dat ik wel ergens voor leefde, namelijk Zijn geliefde dochter zijn. Ik begon vurig te worden voor God en bleef Hem zoeken, ook al voelde het allesbehalve perfect, Zijn liefde was genoeg. Langzaam kwam het besef wat God nou echt voor mij had gedaan. Ook al maakte mijn leven niet in één keer een draai, Hij heeft mijn leven veranderd. Met mijn doop laat ik zien aan God en de wereld dat ik niet meer terugga en mijn ogen op Hem houd. 

Bianca Drenth

Aukje Heuker- de Jong

Mijn naam is Aukje 38 jaar, ben getrouwd met Alex moeder van Tobias en Joris. Mijn geloofsreis is begonnen in december van 2017, we kregen een uitnodiging van vrienden voor de kerstnachtdienst hier in de Stadskerk. De interesse in het geloof heb ik altijd wel gehad maar ik deed er verder niks mee en ik ben ook niet opgevoed met het geloof. Toen ik de Stadskerk binnen stapte kreeg in een gevoel van rust en hier moet ik zijn. Op mijn eigen manier ging ik mij verdiepen in het geloof. Ik kreeg mensen om me heen die het geloof al wel hadden. Gesprekken, wandelingen boeken lezen en ontmoetingen volgden en ik ging vaker naar de diensten. In 2022 de Alpha curcus gedaan en in 2024 Nieuw Leven bij de Bethel in Drachten.

En nu sta ik hier, om me te laten dopen. Dat is niet van de 1 op de andere dag gekomen. Onzekerheid, angsten, laag zelfbeeld, veel vragen, vastlopen pijn en verdriet, misbruik, ben ik wel goed genoeg… Mede door het geloof mocht ik groeien en ook door therapie, doorzettingsvermogen en heel veel steun en liefde van Alex en de lieve mensen om mij heen. Een vriend van me zei ooit eens tegen mij, Aukje, je kan en mag alles bij Hem bregen. Eerst begreep ik dat niet, maar langzaam aan ging ik de knipogen van God zien. Ik vind het geloofsleven best pittig en zwaar. Ik dacht weleens als je gelooft, dan heb je een gelukkig leven maar inmiddels weet ik wel beter. Het is hard werken, blijven investeren. Maar ik kan en wil niet meer zonder het geloof, ondanks de strijd die het soms is. Het weegt niet op tegen wat ik ervoor terug krijg en voor heb mogen ontvangen. Het geloof in God, Jezus, bij wie je alles neer mag leggen, bij wie je al je onzekerheden, fouten, pijn en verdriet mag brengen zonder dat je veroordeeld wordt maar er juist onvoorwaardelijk voor je is, dat gun ik iedereen.

We zijn allemaal gebroken mensen, maar laat de persoon die iets gebroken heeft in jou, niet de persoon zijn die dat kan helen. Waarom zou je die persoon nog de ruimte geven. God kan helen, geef hem die ruimte.

Ik voel mij ontzettend dankbaar dat ik mij nu mag laten dopen.

En tot slot, blijf bidden, blijf zoeken en uiteindelijk ga je het vinden!

Tiemen Veenstra

Mijn naam is Tiemen Veenstra, ik ben 17 jaar en ik ben opgegroeid in een christelijk gezin in Roden. We gingen altijd naar de kerk, maar zelf was ik toen nog niet echt met geloof bezig. Ik vond het wel interessant, maar ik had ook veel vragen en dingen die me juist tegenhielden om God echt te zoeken.

Op de middelbare school kwam ik in een periode terecht waarin ik verkeerde keuzes maakte. Ik hield me bezig met dingen die niet goed voor me waren. Dat veranderde hoe ik naar het leven keek – ik voelde me verder van God af en verloor mezelf steeds meer. Op een gegeven moment besloot ik gelukkig om met die slechte dingen te stoppen. Het voelde als de juiste keuze, maar het bracht me ook in een dal.

Ik vroeg me af: Waar moet ik me nu mee bezighouden? Waar hoor ik bij?

In die tijd zat ik niet lekker in mijn vel. Ik kwam in een nieuwe klas met nieuwe mensen en voelde me nog steeds zoekend. Ik ging wel naar een jeugdkring in Roden, maar ik voelde daar weinig aansluiting.

Totdat een vriend vroeg of ik een keer mee wilde naar zijn kring. Ik werd nieuwsgierig, dus ik ging mee. Vanaf dat moment begon er iets te veranderen.

Ik ging vaker naar de kring, ook mee naar Square, en uiteindelijk vroegen ze of ik wilde aansluiten. Ik zei ja. Ik ging mee op kampen, naar de kringavonden en merkte dat mijn interesse in God steeds meer groeide. Toch bleef er één grote vraag in mijn hart:

God, bestaat U echt? Wilt U het mij laten zien?

Toen kwam de reis naar Ethiopië op mijn pad. Samen met mijn vriendin besloot ik dit onbekende avontuur aan te gaan. Het was intens en soms zwaar, maar juist daar heb ik God op een heel nieuwe manier leren kennen.

In de armoede, de dankbaarheid van mensen en de momenten die ik meemaakte, voelde ik Zijn aanwezigheid. En meerdere keren liet God mij zo duidelijk zien dat Hij echt bestaat. Die reis heeft mijn geloof veranderd – maar ook mijn kijk op het leven.

Ik besef nu zo vaak hoe gezegend wij hier zijn. Hoeveel we hebben, zonder dat we het doorhebben. Na deze periode werd ik ook grote broer. Mijn verlangen om echt bij God te horen werd steeds sterker.

Ik dacht lang dat er een speciaal moment moest komen om me te laten dopen – maar uiteindelijk besefte ik dat God mij die momenten al gegeven had. Tijdens het reflectkamp werd er voor mij gebeden en opnieuw raakte God mijn hart.

En toen wist ik het zeker: ik wil me laten dopen.

Ik kies voor God.

Ik wil mijn verleden in het doopbad achterlaten en mijn nieuwe leven met Hem beginnen. Niet omdat ik perfect ben, maar omdat ik geloof dat God mij nieuw maakt.

Ik wil bij Hem horen, vandaag en voor altijd.

Jasper Doorten

Ik geloof in Jezus Christus, de Zoon van God. Hij is mijn Redder. Ik ben dankbaar dat God altijd aanwezig is geweest in mijn leven. Soms voelde ik Zijn nabijheid meer, soms minder, maar ik weet dat Hij mij nooit heeft losgelaten.

Jaren geleden heb ik mij onttrokken aan de kerk waarin ik ben opgegroeid. Een moeilijke tijd, waarin ik teleurgesteld raakte in mensen en in de kerk. Het bracht verdriet met zich mee: relaties raakten beschadigd en ons sociale leven veranderde. Ik had mezelf voorgenomen nooit meer lid te worden van een gemeente. Mijn geloof in God bleef.

Samen met Jillie en onze kinderen Jenthe, Jolin, Jilles en Jade komen we al jaren in de Stadskerk. Hier hebben we onze plek gevonden. In de diensten, de aanbidding en de ontmoetingen met andere gelovigen heb ik God steeds beter mogen leren kennen. Mijn geloof is door de jaren heen gegroeid en verdiept. Jezus is niet alleen meer onderdeel van mijn leven op zondag, maar door de week heen ervaar ik Zijn leiding steeds vaker.

God heeft mij langzaam, stap voor stap, teruggetrokken naar de kerk. In de Stadskerk kwam ik in contact met mensen uit het techniekteam en ik kon het niet laten om weer mee te doen met de techniek. Wat ik daar vond, raakte me diep: oprechte geloofsgesprekken, kwetsbaarheid, vergeving vragen, samen bidden, samen dienen. Ik zag dat hier het geloof geleefd wordt. Dat heeft mijn hart geopend.

De afgelopen tijd merkte ik dat God mij riep om een volgende stap te zetten: de doop. Een stap die ik eerder niet kon zetten, maar waar God mij naartoe heeft geleid. Het voelt nu als het juiste moment om te belijden dat ik bij Jezus hoor. Om opnieuw te kiezen. Om mij te verbinden aan Zijn gemeente. Iets wat ik lange tijd niet durfde—maar God maakt de cirkel rond.

Ik ben dankbaar dat God onze weg geleid heeft. Dankbaar voor mijn gezin, voor de Stadskerk, voor herstel in relaties, voor de vrede die God heeft gegeven. Vandaag stap ik in het water om te laten zien:

Ik hoor bij Jezus. Hij mag mijn leven leiden. Hij mag mij gebruiken. En ik zie uit naar wat Hij verder gaat doen.

Jillie Doorten – van der Vinne

Ik geloof in Jezus, de Zoon van God. Hij is mijn Redder en heeft mij van mijn zonden verlost. Ik ben dankbaar dat het geloof altijd een onderdeel is geweest van mijn leven. God is altijd bij mij geweest!

Samen met mijn man Jasper en onze kinderen Jenthe, Jolin, Jilles en Jade gaan we nu al enkele jaren naar de Stadskerk. Hier in de kerk heb ik veel mogen leren over God in de mooie preken en in de aanbidding. Elke keer weer mocht ik meer over Hem leren en dit toepassen in mijn leven. Mijn relatie met God is de afgelopen jaren gegroeid en heeft zich mogen verdiepen. Hij is nu zoveel meer een zichtbaar onderdeel van mijn leven geworden, dan alleen op zondag in de kerk. Ik ervaar God dichtbij, elke dag van de week en dat maakt me dankbaar.

Ik ben Gods geliefde kind en wil Hem volgen.

De afgelopen maanden kwam steeds vaker de gedachte over de doop naar voren. In liederen en preken ervaarde ik steeds meer de oproep om me te laten dopen. God heeft mijn hierin geleid en hoe mooi is het om nu de stap te zetten om mij te laten dopen en zo mijn geloof opnieuw te belijden.

Ik zie uit naar een toekomst met Hem. Ik ben benieuwd hoe God mij zal laten zien hoe ik Hem verder mag volgen en Hem nog beter mag leren kennen.

Nynke Veldhuizen

Mijn naam is Nynke Veldhuizen. Ik ben 17 jaar en woon in Zuidhorn. Mijn ouders hebben mij opgevoed met het christelijke geloof, en vanaf jongs af aan heb ik daar al veel aan gehad. Als klein meisje bad ik vaak tot God, en ervaarde toen al Zijn rust en liefde.

Afgelopen jaar was ik veel bezig met de doop. Ik wilde mij heel graag laten dopen, maar dacht dat ik daarvoor een groot teken van God nodig had. Tijdens Opwekking hoopte ik het hele weekend op zo’n teken, maar het kwam niet. Ik baalde hier erg van.

In de zomervakantie hoorde ik over het Reflect-weekend. Ik twijfelde om mee te gaan, omdat ik niet zo’n fan ben van kampen, maar besloot toch te gaan. Het was mijn eerste keer. Tijdens dat weekend vroeg een vriendin of ik wel eens had nagedacht over de doop. Ik vertelde dat ik dat graag wilde, maar dacht dat ik moest wachten op een bijzonder moment van God. Zij zei dat dat helemaal niet nodig was. Ik begon er meer over na te denken, maar was nog niet overtuigd.

Op de laatste dag had ik een gesprek met een vriend en zijn kringleider. Weer kwam de vraag of ik me wilde laten dopen. De kringleider zei dat ik de week erna veel worship mocht luisteren. Als ik geraakt zou worden door de muziek mocht dat een teken zijn. Die week luisterde ik veel worship en hoopte op iets. Toen een vriend vroeg of ik een teken had gekregen, moest ik teleurgesteld zeggen van niet. Hij zei toen: “Waarom wacht je eigenlijk zo? Is je verlangen niet al teken genoeg? Mag je niet dankbaar zijn dat je geen groot omslagpunt nodig hebt gehad?”

Dat raakte me. Ik besef nu dat ik dankbaar mag zijn dat God altijd al in mijn leven is geweest. Dat ik geen groot teken nodig heb om te weten dat Hij mij ziet en kent. Mijn verlangen om mij te laten dopen is al van Hem. God heeft mij vanaf jongs af aan dichtbij gehouden, in mijn gebeden en in de rust die ik bij Hem vond.

En juist daarom wil ik mij laten dopen: niet door een spectaculaire ervaring, maar als antwoord op het verlangen dat Hij in mijn hart heeft gelegd. Ik wil mijn leven volledig in Zijn handen leggen en laten zien dat ik bij Hem wil horen.

Astrid Immerzeel

Mijn naam is Astrid en dit is mijn getuigenis.

Na mijn scheiding in 2017 leefde ik volledig in het vlees: aandacht via instagram, veel feestjes, alcohol en dates.

In 2020 bleek dat ik BRCA1-draagster ben: ik had een sterk verhoogd risico op borst- en eierstokkanker, waaraan mijn moeder in 1999 is overleden. Daarom moesten mijn borsten worden geamputeerd en mijn eierstokken worden verwijderd. De borstamputatie verliep gecompliceerd en ik kreeg een sepsis (bloedvergiftiging). Het leven dat draaide om externe validatie viel doordoor volledig weg. Ik voelde me een vreemde in mijn eigen lichaam en zocht houvast in new age en uiteindelijk in wicca.

Op een dag zag ik via instagram reels het nummer Jireh. De muziek raakte me diep. Ik ontdekte dat het een worshiplied was, wat dus volledig inging tegen de principes van wicca. Toch kon ik niet stoppen met luisteren en maakte ik een playlist aan met worshipmuziek. Ondertussen kwam mijn oudste zoon uit zichzelf tot God. Hij zei vaak dat God mij ook riep. Steeds vaker luisterde ik naar mijn worshipplaylist, vooral op moeilijke momenten. Nu besef ik dat Jezus toen al naast me liep en mij stap voor stap terugbracht naar Hem.

In februari 2025 zei mijn zoon: “God roept jou via deze muziek, mama.” En op dat moment kwam Jezus met zo’n overweldigende liefde mijn leven in dat ik niets anders wilde dan Hem volgen.

Jezus kwam 3 keer tot mij in een droom en liet me zien hoe mijn banden met wicca te verbreken. Ondanks dat ik tegenwerking kreeg, gooide ik alles weg. Een diep verlangen om gedoopt te worden bracht mij bij de Stadskerk – waarbij de doopdienst precies op mijn verjaardag bleek te zijn.

In de periode die daarop volgde vertrouwde ik blindelings op God’s aanwijzingen en kapte ik iets af, waarna ik in dezelfde week met eigen ogen zag waar ik tegen beschermd was gebleven. Diezelfde zondag ging de preek precies over de situatie waarin ik had gezeten (Galaten 5).

Ik ervaar nu een ongekende rust. Zelfs toen ik Hem niet volgde, was Jezus er toch voor mij. Ik ben diep dankbaar voor Zijn onvoorwaardelijke liefde en genade.

Jimmy de Groot

Ik ben opgevoed in een christelijk gezin. Als kind heb ik nooit getwijfeld aan het evangelie. Toen ik ouder werd begon ik steeds meer vragen te stellen. Ik was niet alleen geïnteresseerd in wat we geloofden maar ook in waarom we het geloofden. Op veel moeilijke vragen kreeg ik toen geen antwoord. Ik ging er daarom vanuit dat die antwoorden er ook niet waren.

Toen ik ging studeren, en meer mensen sprak met andere wereldbeelden, raakte ik steeds minder overtuigd van het Christendom. Waarom zou God zich uiten in 1 religie, dacht ik. En wie weet of God überhaupt bestaat,  laat staan interesse heeft in wat er hier in dit kosmisch gehucht gebeurd?

Uiteindelijk speelde religie geen rol meer in mijn leven. Intuïtief dacht ik nog wel dat er misschien een God zou bestaan. Maar het boeide mij niet zoveel meer. Ik besloot steeds meer mijn eigen wil te volgen, en zelf maar te bepalen wat goed en slecht is.

Toch kwam de interesse in God terug. Maar niet door mijn toedoen. Ik had fouten gemaakt en tegenslag gehad. Daardoor kwam ik in een diep dal terecht. Zo ernstig dat ik besloot dat ik het moest weten: bestaat God nou of niet? Is alles uiteindelijk zinloos of is er toch een plan?

Ik heb honderden uren debatten gekeken en talloze artikelen gelezen. Ik stelde op fora moeilijke vragen over het bestaan van God en toetste argumenten van Christenen bij atheïsten. Na een lange zoektocht raakte ik uiteindelijk overtuigd dat God bestaat en dat het Christelijk wereldbeeld het meest plausibele is. God heeft mijn vragen beantwoord en mij nieuwe hoop gegeven. En nog zoveel meer.

Uiteindelijk heeft het nog jaren geduurd voordat ik mij echt volledig aan God wilde overgeven, zelfs nadat ik overtuigd was van zijn bestaan. Mijn worsteling met God is toch vooral een emotionele en niet een intellectuele kwestie geweest. Toch weet ik dat ik niet altijd met een been in de wereld kan blijven staan, en een been in de kerk. Ik heb daarom besloten niet langer zelf de koers van mijn leven te willen bepalen. Door mij te laten dopen wil ik mijn overgave aan God onderstrepen. Hij heeft mij gered en daarvoor ben ik hem eeuwig dankbaar.

Rebekah Wisse

Als kind ben ik gedoopt en later heb ik belijdenis gedaan. Sinds een paar jaar gaan we naar de Stadskerk. Mijn eerste echte aanraking met het baptisme. Ik merk dat dit meer bij mij past. Hier ervaar ik meer het geloof en de nabijheid van God. 

Een tekst die al lang belangrijk voor mij is, is 1 Korinthiërs 16:14: ‘Wat je ook doet, doe het uit liefde’. Het is mijn favoriete zin uit de Bijbel, en eigenlijk ook mijn levensmotto.

Deze tekst herinnert me eraan dat ik niet perfect hoef te zijn, maar dat ik elke dag opnieuw mag kiezen om vanuit Gods liefde te leven.

Met de doop kies ik heel bewust voor een nieuw leven met Gods liefde. Een leven waar ik naar uitkijk, een leven met meer rust. Niet omdat er geen moeilijke dingen meer zullen gebeuren, maar omdat ik weet dat er iemand is die het beste met mij voor heeft en altijd naast mij staat.

Juist omdat Hij altijd naast mij staat, ervaar ik een kracht om op Hem te vertrouwen. Wanneer het leven zwaar is, wanneer er onverwachte dingen op mijn pad komen, of wanneer ik zelf niet meer weet wat ik moet doen, weet ik dat Hij er is. 

De laatste tijd ben ik steeds meer op Hem gaan vertrouwen. Ik ervaar dat Hij mij leidt en mij helpt om de juiste beslissingen te nemen. Dat geeft mij rust en zekerheid: ik hoef het niet allemaal zelf te dragen. Hij waakt over mij en brengt mij steeds weer terug op het juiste pad.

Zoals Spreuken 16:9 het zo mooi zegt: ‘Een mens bepaalt in zijn hart wat hij wil doen, maar de Heer heeft het laatste woord.’

Sarah Knook

Ik ben Sarah en ik ben 20 jaar. Ik ben opgegroeid in een warm christelijk gezin in Amersfoort en als baby gedoopt. Toen ik klein was, ging ik elke zondag met mijn ouders naar de kerk.
Ook ben ik vroeger naar een aantal christelijke kinderkampen geweest, waar ik Gods liefde voor het eerst van dichtbij heb mogen ervaren. Ik weet nog goed dat ze op een van deze kampen het nummer Reckless Love zongen en ik geraakt werd door het stukje “Oh, the overwhelming, never-ending, reckless love of God. Oh it chases me down, fights ‘til I’m found, leaves the ninety-nine”, omdat ik het verhaal van het verloren schaap, waar de Herder naar op zoek gaat, erg bijzonder vind. Het drong destijds voor het eerst tot mij door dat God ook naar mij op zoek gaat als ik mij verloren voel.
Toen ik ouder werd, ben ik naar een niet-christelijke middelbare school gegaan, waar het geloof nauwelijks een rol speelde. Ik raakte het geloof niet helemaal kwijt, maar was er ook niet actief mee bezig. Ik geloofde wel in God, maar zocht hem niet bewust op. Ik wist niet goed waar ik in de Bijbel moest beginnen en vanaf de middelbare school ging ik ook niet vaak meer mee naar de kerk. Ik had naast mijn familie weinig christelijke vrienden in mijn omgeving en vond het moeilijk om zelf op zoek te gaan naar wat ik geloofde.
Vorig jaar ben ik gaan studeren in Groningen. Ik heb me toen aangesloten bij een christelijke studentenvereniging. Ik kwam hier op een fijne kring terecht, waar mooie gesprekken plaatsvonden. Ik werd zo gestimuleerd om bewust met het geloof van Jezus bezig te gaan.
Ik begon meer te lezen, muziek te luisteren en zelf te bidden. Mijn verlangen om Jezus te zoeken groeide. In januari heb ik ervoor gekozen om de Alpha-cursus in de Stadskerk te gaan volgen, waarna ik begonnen ben aan de introkring. Op de Alpha-cursus en de introkring heb ik veel mogen leren, en ben ik tot het besef gekomen dat ik mij wilde laten dopen.
Sinds ik in Groningen ben gaan wonen, is mijn geloof in Jezus gegroeid. Ik ben van mezelf erg snel angstig en gestrest, maar ik heb keer op keer mogen ervaren dat er bij God rust te vinden is. Ik weet dat Jezus ook in de stormen van mijn leven de goede Herder is en blijft.
Vandaag wil ik er daarom bewust voor kiezen om mij te laten dopen, omdat ik bij Jezus wil horen en hem wil blijven volgen.

Toetreders

Talitha Miedema

De Heer zegt: “Ik leer je hoe je moet leven. Ik geef je raad en ik ben altijd bij je.” (Psalm 32:8). Hoe meer ik luister naar Gods stem, hoe meer raad ik van Hem ontvang. Ik mag ervaren hoe dichtbij Hij wil zijn, en hoe mijn verlangen groeit om steeds dichter bij Hem te blijven.

In maart 2024 heb ik mij laten dopen. Dat is de beste keuze die ik had kunnen maken: mezelf volledig aan Jezus geven en me voor altijd aan Zijn naam te verbinden. Na mijn doop heb ik Psalm 32:8 nog dieper mogen ervaren. Ik zie nu steeds duidelijker hoe God werkt in mijn leven en dat Hij Degene is die mij leidt. Ik overleg al mijn plannen met Hem en zie daarin Zijn zegen terug. Hij is mijn Verlosser, mijn Vader en mijn Vriend. De God die naar de aarde kwam om mijn dood te sterven en mij te verlossen van mijn zonden, omdat alleen Hij dat voor mij kon doen. Door Jezus ben ik nu voor eeuwig gered van de dood. Ik mag voor altijd met Hem leven, omdat Hij zoveel van mij houdt.

Ik wil graag toetreden tot de Stadskerk omdat ik daar Jezus ervaar: Zijn vreugde, Zijn liefde voor elkaar en Zijn warmte. Ik mag me inzetten voor het kinderwerk en verlang ernaar om mee te bouwen aan Gods Koninkrijk.

Marianne Bekkema Buitenkamp

Annelies Eringa

Mijn grootouders waren actief in de gereformeerde kerk, mijn opa als dominee. Mijn ouders en hun hele generatie keerden zich af van de kerk en daarmee van God. De eerste halve eeuw van mijn leven dacht ik dat het geloof in God achterhaald en dogmatisch was, dat het alleen maar schuldgevoel bracht en dat Christenen
saai, streng, oordelend en schijnheilig waren.
Maar zelf was ik op zoek naar liefde, identiteit en het doel van mijn leven. Ik was niet gelukkig en voelde me niet thuis in deze wereld. Ik zocht het in allerlei vormen van new age. Daar ontmoette ik mensen die ook op zoek waren. Ik geloofde in de kracht van het universum en van het goddelijke in mezelf. Ik zocht de hemel op aarde, zonder God. En hoe hard ik ook probeerde om mezelf, de mensen en de situaties in mijn leven te veranderen, het lukte niet; integendeel, het werd steeds moeilijker. Alle wegen die ik bewandelde liepen dood. Ook die van mijn huwelijk, gezin en carrière.
Door de verslaving van mijn ex man kwamen we bij het 12 stappen programma. Ik kwam erachter dat mijn leven beheerst werd door angst, zorgen, controle en verslaving. Langzaamaan begon ik mijn hart te openen voor God. ‘Wie is dat, aan wie ik mij overgeef?’ vroeg ik me af. Met kerst ging ik naar de kerk met iemand
die ik kende van de sportschool. De preek ging over het lijden van Jezus en Zijn weg naar het kruis. Ik was overweldigd. Ik hoorde een waarheid die ik allang kende, maar was kwijt geraakt.
Bij het altaar kon ik alleen maar huilen en mocht ik Jezus zien verschijnen voor mij. Ik bekeerde mij en was vervuld van een nieuwe liefde. Voor het eerst sinds jaren sliep ik goed. In het dagboek van mijn opa, dat ik net op dat moment in huis had, las ik: ‘Jezus is de poort tot God’.

‘Ik sla mijn ogen op naar de bergen, vanwaar mijn hulp komen zal. Mijn hulp is van de HEERE, Die hemel
en aarde gemaakt heeft.’
Psalm 121:1-2 HSV

Fatos Vladi

Geboren in de bergen van Noord-Albanië, groeide ik op met een grote liefde voor de dictator.

Ik wilde mijn leven voor de communistische dictator opofferen. Ik aanbad hem.

Religie was in die tijd verboden.

Ik had een grote passie voor literatuur en ik las veel boeken. Ook schreef ik gedichten waarmee ik de spot dreef met religie.

Tijdens mijn studie aan de Universiteit van Tirana nam ik deel aan de studentenprotesten tegen de dictatuur. Ik hield nog steeds veel van de leider, maar ik vond het tegelijkertijd spannend om tegen de politie te vechten.

Na twee maanden van protesten besloot een groep studenten in hongerstaking te gaan om hun eisen te laten inwilligen. Ik deed mee. Dat was levensgevaarlijk, maar gelukkig kwamen er 100 duizend mensen, inwoners van de hoofdstad, ons te hulp. Na drie dagen werden al onze eisen ingewilligd en dat markeerde het einde van de dictatuur. Dezelfde avond ging ik naar mijn kamer, maar ik kon de hele nacht niet slapen. Het leek onmogelijk om te verklaren wat er in een korte tijd was gebeurd. Tegen de ochtend dacht ik voor het eerst dat God misschien bestaat. Het was februari 1991.

Het duurde echter 7 jaar voordat ik tot geloof in Jezus kwam. Ik vond het niet logisch dat ik als intellectueel in God zou gaan geloven.

In 1998 begon ik voor het eerst de Bijbel te lezen door te onderzoeken wat de Bijbel zegt. Ik merkte iets geks. Anders dan bij andere boeken die ik las, had ik het gevoel dat de Bijbel mij las. Binnen een korte tijd ontdekte ik dat de Bijbel het allerbeste boek is van de wereldliteratuur en ik voelde voor het eerst dat God echt bestaat en dat Zijn zegen reëel is. Ik erkende Jezus als mijn Heer en Redder. Dat gaf mij het diepste geluk ooit.

Dat geluk is gebleven ondanks veel tegenslagen in het leven. Ik weet dat God altijd bij mij is vanwege wat Jezus voor mij heeft gedaan. Talrijke wonderen.

Sinds 2001 woon ik in Nederland, vanwege liefde.

Paulien Boonstra – van der Woude

Ik ben christelijk opgevoed maar ben een hele tijd  letterlijk en figuurlijk van God los geweest. Ik ging om met verkeerde mensen en kwam op verkeerde plekken. Daardoor stond mijn verleden in het teken van softdrugs, geweld en seksueel misbruik. Op mijn 17e werd ik zwanger, op dat moment stopte ik in één keer met alle slechte dingen. Doordat er zo’n klein wondertje in mijn groeide zag ik God’s bijzonderde creatie. Ik werd geraakt door hoe zo’n klein mensje gevormd werd en groeide. Ik trouwde met de vader van mijn dochter en wij kregen nog een zoon. Op mijn 22e liet ik mij dopen. Ondanks dat ik geloofde in God, deed ik er niet genoeg mee. Na moeilijke jaren gingen de vader van mijn kinderen en ik scheiden. Daarna ontmoette ik een andere man, die wederom geen christen was. Ondanks dat ik wist dat een ongelijk span niet slim was, deed ik het toch. En ondanks dat ik al twijfelde, zijn we toch gaan samenwonen.  Ook deze relatie was moeilijk en toch kregen wij een zoon. Na 7 jaar zijn wij uit elkaar gegaan. In deze periode van diepe rouw en teleurstelling in mijzelf heb ik God ontzettend nabij gevoeld. Mijn relatie met God werd daardoor juist ontzettend sterk.

Ik was vastberaden dat ik nooit meer met een ongelovige man zou zijn. Ik ging zo vaak naar de kerk als ik kon en was zoekende naar een kerk die bij mij past. Ik kwam steeds weer bij de Stadskerk uit. Tijdens een preek werd er gezegd: je gaat nooit een kerk vinden die 100% past bij jou. Ik zocht eigenlijk iets wat niet bestaat, ik ervaarde daarna dat ik moest stoppen met zoeken. Toen bracht God mijn fantastische man Ermin op mijn pad en hij bleek lid te zijn van de stadskerk. Dat gaf mij het laatste duwtje om te willen toetreden. Ik voel mij hier thuis. Ook de community heeft daar een hele grote rol in gespeeld, dankzij deze mooie groep mensen, die nu voelt als familie, was ik niet meer anoniem in de Stadskerk. Zij hebben mij altijd gesteund in moeilijke tijden. Ondanks alle turbulentie in mijn leven voel ik mij nu ontzettend dankbaar en gezegend. Ik ben mijn pijn uit het verleden gaan gebruiken in mijn werk en heb sinds 10 jaar mijn eigen praktijk waarin ik jongeren en gezinnen ondersteun. Alle dingen die ik heb meegemaakt zorgen ervoor dat ik mij heel goed kan inleven in verschillende situaties. Ook ervaar ik hoe ontzettend fijn het is om een gelijk span te hebben, ik voel me zo gezegend in mijn huwelijk met mijn man Ermin. Het staat niet voor niets in de bijbel. Je kunt beslissen om anders te doen dan wat God van je vraagt, maar dat brengt je niets goeds. Door mijn zonden te belijden en vergeving te vragen heeft God mij vaak gezegend en was hij nabij. Ik ben gevuld met dankbaarheid en gelukkiger dan ooit. Het toetreden tot de stadskerk is voor mij een kers op de taart.