Een dikke jas uitgedaan

Door een maagverkleining raakt Christi Rozema (31) in anderhalf jaar tijd al haar overgewicht kwijt. “Het is alsof ik een dikke jas heb uitgedaan”, zegt ze. “Nu is het eindelijk tijd voor de echte Christi. Maar: wie ben ik? En wie wil ik zijn?”

Gepest
Christi moet er aan wennen om zichzelf te laten zien. Uit zichzelf had ze nooit dit verhaal verteld, door nare ervaringen in haar jeugd is ze gewend zich terug te trekken. Op school is ze gepest: “Ik was een onzeker meisje en zag er net iets anders uit dan de rest. Kinderen zeiden dat ik stonk, of ze riepen bèèh als ik langs liep.” Christi voelt zich nergens veilig genoeg om erover te praten. “Alleen bij de jeugdclub van de kerk had ik vriendinnetjes. Op zondagochtend sleepte ik mijn moeder altijd uit bed om naar de kerk te gaan.”
Sterke beer
Op de middelbare school gaat het pesten door. In dezelfde periode begint Christi met lijnen: “In mijn omgeving werd veel gedieet en vanaf mijn dertiende ging ik meedoen. Als ik slank was, werd ik positief bevestigd.” En die bevestiging heeft ze hard nodig, want ze denkt erg slecht over zichzelf. Op haar 16e wordt Christi verliefd op de vijf jaar oudere Bernhard, met wie ze later trouwt. “Ik keek tegen hem op, hij was mijn grote sterke beer. Hij wou me helemaal en ik vond het fijn dat hij mij nodig had.” Zijn liefde helpt, maar vervangt de rol van het eten niet: “Eten bleef mijn troost. Het was mijn grote vriend. Als Bernhard een avond niet thuis was, kon ik me echt verheugen op een zak chips. Het was ik en mijn eten. Als ik at voelde ik me goed.”

Naar de knoppen
Wanneer Christi ouder wordt en is uitgegroeid begint het vele eten ervoor te zorgen dat ze zwaarder wordt. “Ik heb alle diëten gedaan die er bestaan”, vertelt ze. “Als ik even afviel voelde ik me goed.” Maar het duurt nooit lang. De kilo’s die ze verliest, komen er uiteindelijk dubbel weer aan. Christi krijgt last van het jojo-effect. “Ik had er geen controle meer over. Mijn lichaam was naar de knoppen. Alles wat ik at, zat er zo aan.”

Moeder
Op haar 21e wordt Christi moeder van zoon Jozua. Anderhalf jaar later volgt hun tweede kindje, Sari. Na beide zwangerschappen komt ze in een postnatale depressie terecht: “Hulp vragen vond ik lastig. Ik wilde laten zien dat ik me wel kon redden als jonge moeder, dus ik vocht me er zo snel mogelijk uit.” Té snel waarschijnlijk, want er volgt een burn-out. “Weer was ik niet de Christi die ik wilde zijn,” blikt ze terug. “Door de depressies en de burn-out kon ik niet goed functioneren als moeder. Dat was voor mij de grens.”

Eetprobleem
In de kerk volgt Christi het Celebrate Recovery (CR) programma, om aan haar eetprobleem – want zo ziet ze het inmiddels – te werken. “Ik hoopte dat God mij in één klap zou genezen. Maar zo werkte het niet, het lukte me niet om mijn overgewicht kwijt te raken.” Ze ervaart dat het een proces is met vallen en opstaan. Bijzonder is dat ze een aantal jaar later wordt gevraagd om zelf een groep te gaan leiden bij CR: “Net of God mij uitdaagde op deze plek. Hij liet mij zien dat ik anderen kon helpen, ook al zat ik zelf nog in de knoei. Een enorme uitdaging, maar ook zo mooi en waardevol.”

Morbide obesitas
Via de medische weg verdiept Christi zich in het plaatsen van een maagbandje. Tijdens gesprekken met de huisarts ontdekt ze dat een maagverkleining ook tot de mogelijkheden behoort. Alleen mensen met morbide obesitas of zwaarder komen daarvoor in aanmerking. “Ik schrok van dat woord”, vertelt ze. “Zo dik zag ik mezelf helemaal niet.” Maar de weegschaal laat zien dat ze echt in deze categorie valt. Haar overgewicht brengt haar gezondheid in gevaar, maar een operatie is geen makkelijke beslissing: “Ik worstelde met vragen als Ben ik slecht dat ik een operatie wil? Doe ik het teveel zelf? Wat vindt God ervan dat ik in mijn lichaam laat snijden? Ik hoopte op een briefje uit de hemel, maar dat kwam niet.” Toch ervaart ze op andere manieren dat God met haar meegaat in dit moeilijke proces.

Dood
“Ik heb de voor- en nadelen van de ingreep op een rijtje gezet. Risico’s waren er zeker; ik kon zelfs dood gaan. Wat heb ik het in die tijd vaak uitgeschreeuwd naar God. En Hij gaf me rust.” Zo durft Christi de operatie vol overtuiging aan. Voordat ze naar het ziekenhuis gaat, stopt ze nog snel twee kaartjes voor haar kinderen in haar tas. “Ik wou daar iets opschrijven, voor het geval de operatie mis zou gaan. Maar ik had er zoveel rust over, dat ik het niet meer heb gedaan.” Tijdens de operatiedag heeft ze doorlopend het lied Opwekking 717 in haar hoofd: Stil mijn ziel wees stil. En wees niet bang, voor de onzekerheid van morgen. Wacht, wacht op de  Heer, Hij is erbij in je beproevingen en zorgen. “Daar werd ik rustig van, God was erbij.”

Ben ik dit?
Na de ingreep verliest Christi al snel veel gewicht. “In de spiegel dacht ik continu: ben ik dit?” Ze heeft meer energie en is ook zelfverzekerder geworden. “Dat zeg ik liever niet hardop, want ergens voelt dat niet eerlijk naar dikkere mensen toe. Die zijn niets minder dan ik.” Ze is niet alleen haar overgewicht kwijt, maar ook een stuk ballast: “Ik durf mezelf beter te laten zien. Ik pak meer ruimte, en ik krijg misschien ook meer ruimte. Vroeger ging ik niet graag naar feestjes omdat ik bang was dat niemand op me zat te wachten. Nu probeer ik dat bespreekbaar te maken en kom ik er achter dat ze me er best bij willen hebben.”

Littekens
Als ze naar haar lichaam kijkt is ze niet altijd trots: “Mijn lichaam is een litteken, ik heb overtollig vel, mijn borsten zijn veel kleiner. Bernhard zegt: het is net als striae, ook daar kun je trots op zijn, het is een teken dat je kinderen hebt gedragen. Maar zo voelt dat niet altijd.” Ook de emotionele littekens zijn niet zomaar weg: “De wonden uit mijn jeugd blijven pijn doen, en ik kan ze nu niet meer weg-eten. Ik moet ze onder ogen zien.” Het eerste jaar na haar maagverkleining heeft Christi daar ook hulp bij van psychologen en coaches.

Bevestiging
Ondanks de bevestiging van Bernhard en vrienden om haar heen, kan Christi nog steeds niet goed geloven dat ze mooi is. “Ik geloof dat God door mensen heen werkt, maar ik vind het door mijn verleden lastig om hun woorden te geloven. Het gevoel dat ik dingen niet goed doe, zit zo diep. En ik vind eigenlijk ook dat ik mijn bevestiging niet van andere mensen moet laten afhangen. Dat blijft een worsteling.” Christi ziet het als een lang proces: “God gaat steeds met een ander stukje bezig en ziet precies wat ik nodig heb.” Sinds ze meer energie heeft, bidt ze om nieuwe uitdagingen. Nu mag ze een meisje coachen in de kerk en heeft ze een gesprek voor vrijwilligerswerk lopen. Voorzichtig leert ze dat haar ervaringen kunnen worden omgezet in iets goeds.

Hele verhaal
“Als ik terugkijk, ben ik dankbaar”, zegt Christi. Ze ziet de operatie als een belangrijk hulpmiddel dat ze cadeau heeft gekregen: “In de Bijbel staat dat je lichaam een tempel is. Het is mijn taak om die tempel schoon te houden en in mijn eentje lukte dat niet, wat ik ook probeerde. Persoonlijk denk ik dat de ingreep goed is geweest. En God kent mijn hele verhaal.”

Sietske Kremer