Hoe is het nu met… Anneke de Boer?
Interview door: Gerry Buitenwerf
Wil je ook je verhaal delen? gebuitenwerf@live.nl
Anneke de Boer uit Zuidhorn, 53 jaar en onderwijsassistent aan het Aletta Jacobs College te Hoogezand, gaat nog elke dag naar school. De derde- en vierdejaars leerlingen van het VMBO, die zij begeleidt, volgen nog lessen, al dan niet met een aangepast rooster. Er zijn weinig besmettingen op het college en daar is ze verbaasd over en blij mee. Verbaasd omdat de leerlingen weliswaar met een mondkapje op lopen, maar toch vrij veel fysiek contact met elkaar hebben. Ook Anneke ontkomt daar niet aan; als ze de stabiele zijligging behandelt moet ze dat soms voordoen en ontkomt ze er niet aan om de leerling waar mee gewerkt wordt aan te raken.
Ze is niet overdreven bang voor besmetting, maar vindt het soms moeilijk om de leerlingen niet even bemoedigend aan te raken.
Anneke mist het feit dat het ontvangen van bezoek of het op bezoek gaan niet meer kan. Verder mist ze de gezelligheid en het gesprek van de huiskringen. ‘Ik heb dat nodig om bij de les te blijven. Ik houd heel veel van de preek, soms nog meer dan van het zingen. Die kan ik zó mooi vinden en als ik dan thuis ben, denk ik erover na. Dat is ook zo met de gesprekken op de kring. Ik mis de gesprekken over het geloof en het nadenken erover. Ik heb dat nodig, heb zelf niet genoeg zelfdiscipline om steeds te gaan bidden en Bijbellezen, ik moet er door iemand worden bijgehaald.
Ik had altijd het idee, dat ik het goed moest doen, bidden en Bijbellezen. Ik doe dat nú dus niet heel vaak, maar ondanks dat voel ik nu: het is oké. God houdt van mij, Hij ziet me wel en Hij wil helemaal niet dat ik er zo krampachtig mee bezig ben. Of het nu aan de corona-tijd ligt dat ik er nu zo ontspannen in sta, weet ik niet, maar feit is dat ik niet meer krampachtig en zenuwachtig ben of ik het wel goed doe en dat is fijn.’
Wat ze in deze tijd verschrikkelijk vindt, is de verslaggeving op het journaal. ‘ Je zet het nieuws aan en prompt hoor je weer hoeveel besmettingen er weer zijn. Die negativiteit elke dag vind ik verschrikkelijk. Je wordt er mee doodgegooid. Natuurlijk is het erg, maar dat ‘gemaal’ aan één stuk door daar kan ik niet tegen. Er zijn ook nog genoeg mooie dingen in deze tijd. Kijk maar om je heen, kijk naar de luchten, prachtig toch? Geniet van de tuin, van het buiten zijn en van andere dingen.
Alles is stilgezet. Het was altijd: kopen, kopen en nog eens kopen. Meer, meer, meer. Nu blijkt dat niet alles kan en niet alles maakbaar is. Ik begrijp dat dat moeilijk is en voel dat zelf bij tijd en wijle ook wel, maar denk dan ook: Jongens, kom op. Ook dit gaat weer over.
Mensen vragen soms:’ Wordt het leven weer normaal?’ Dan denk ik: Dit is het leven, dit is vandaag. Het is niet altijd leuk, maar daar moet je ook een weg in vinden. Morgen is er weer een dag, we gaan gewoon door. Ook nú zijn er leuke dingen.’
Op de vraag of ze nog iets kwijt wil, antwoordt ze heel stellig: ‘Hoe het ook gaat, het komt altijd goed; we zijn niet alleen.’