Hoe is het nu met… Karin Mechielsen?
Dit komt uit de mond van de 46-jarige Karin Mechielsen, moeder van vier kinderen en werkzaam in de zorg. Haar man Theo werkt op de afdeling beademing in het Zonnehuis, zij werkt in een kleine zorginstelling in de gehandicaptenzorg in Midwolda, waar ze een breed inzetbare functie heeft in de staf en het management. Angst voor het virus kennen ze niet, maar wel voelen ze heel erg hun verantwoordelijkheid, nemen dat ook serieus en houden zich aan de regels.
Toen het virus kwam, vielen veel activiteiten stil. De Martini Brassband, waarin Karin cornet speelt, viel stil, haar werkgroep van ’United Sisters’, eveneens. En ook de kerk moest stoppen met de diensten.
‘Ik werd er in het begin ‘gallisch’ van’, zegt ze. ‘Ik ben een mensenmens, ik kan niet zonder mensen. Ik kan niet alleen geloven, heb andere mensen nodig. Ik voelde me mismoedig, ontheemd. Totdat ik in mogelijkheden ging denken: er kan heus nog wel wat, maar dan met minder mensen. Je moet niet negatief denken, maar kijken wat er wel kan’, aldus de altijd bezige Karin.
Tijdens de kerstvakantie zat ze dan ook niet stil. Trienet Sikkema kreeg het idee om met Kerst QR- codes- met allerlei dingen van de Kerst erachter- door het dorp te verspreiden en die op te hangen, zodat de mensen ze konden scannen. Karin werd daar zo enthousiast van dat ze daaraan graag mee wilde werken. Uiteindelijk deden 40 mensen mee aan de organisatie rond de verspreiding.
Verder had Gerrie Vast, die ook cornet speelt, haar gevraagd om op Kerstavond samen kerstliederen te spelen in de tuin van het Zonnehuis. Door het Covid19- virus ging dit niet door en dus kwam Karin op het idee op kerstavond het dorp in te gaan en daar te spelen. Ze hadden geen vast plan, maar Karin kende van veel christenen de adressen. In de buurt van hun huizen gingen ze staan spelen. ‘Er kwamen allemaal mensen naar buiten en velen van hen waren heel dankbaar en bewogen. Dit hadden we van tevoren nooit gedacht.’
Daarna belde een vriendin met de vraag of ze ook verzoeknummers wilden spelen. Dat wilden ze en dus brachten Karin en Gerrie op de avond van Eerste Kerstdag weer kerstliederen ten gehore. ’Er kwam een man op ons toe, die zijn hond uitliet. Hij zei: Eindelijk is het Kerst geworden. Voorheen was het geen Kerst voor mij, maar nu pas heb ik het idee dat het echt Kerst is’, vertelt ze ontroerd.
De vraag: waarin onderscheid ik mij? houdt haar bezig. ’Ik kan niet meer naar de kerk. Het is niet meer zichtbaar dat ik op zondag naar de kerk ga. Ik wilde ook zo graag de waarheid van Kerst laten zien. Ik denk dat je echt onderscheidend kunt zijn in deze tijd door positief en vriendelijk te zijn, door eens een compliment te geven, door te lachen en door te kijken naar wat er wel kan’
Ook haar kinderen, in de leeftijd van 10 tot 19 jaar, missen veel. Ze missen hun vrienden en het spontaan dingen doen. Verscheidene plannen moeten worden uitgesteld of vallen helemaal in het water. Elke keer moeten er dingen worden bijgesteld. Er wordt echter niet bij de pakken neergezeten in huize Mechielsen, maar gedacht in mogelijkheden.
Positief zijn, dus. Dat doet ze, ondanks het feit dat ze de kerk, de medechristenen en ook het zingen – ‘hoe krachtig dát is’- blijft missen. ‘Ik kan het moeilijk alleen, merk echt dat het me opbouwt en mis dat erg. Ik vond de verhalen van de kerstspecial ‘Samen aan tafel’ ook zo mooi. Die getuigenissen van wat God doet in mensenlevens zijn zo prachtig.
Ik ben blij dat ik de herinnering heb van het kerk-zijn, van hoe het is samen God te loven en te aanbidden’, vertelt Karin die de kerk mist, maar de moed erin houdt, met dank aan God.
Interview door: Gerry Buitenwerf
Wil je ook je verhaal delen? gebuitenwerf@live.nl